THROUGH THE WIND AND THE RAIN

CHAPTER 042 - Cravings

PAG-GISING niya kinabukasan ay tila kay bigat ng pakiramdam niya.

Wala na si Cayson sa higaan at kung pagbabasehan niya ang mga nagkalat na tuwalya at ang hinubad nitong sleeping pants sa sahig ay siguradong nakaalis na ito.

Martes ang araw na iyon ay naka-schedule siyang magtungo sa Montessori upang ipasa ang resignation letter at upang ipaalam na rin sa mga ito ang kalagayan niya. Pero mukhang hindi niya kayang bumangon sa umagang iyon, tulad ng nangyayari sa nakaraang mga araw.

Simula nang umapak sa ikalawang buwan ang pagbubuntis niya ay kay hirap na ng bawat umaga sa kaniya. Ayaw niyang bumangon, kung maaari ay matulog na lang siya buong araw. Ayaw niyang kumilos, kung maaari ay nakahilata lang siya at nakatitig sa kisame o sa kawalan. Ayaw niyang mag-ayos, tama nang nakabihis siya at nakapag-suklay. Ayaw niyang kumain, lagi siyang walang gana—malibang kasama niya sa hapag si Cayson.

Oh yes, that devil. Naniniwala siyang dala ng paglilihi kaya siya umaakto ng ganoon kapag nasa paligid ito. Kung noon ay kinaiinisan niya ang presensya nito, ngayon ay tila hinang-hina siya kapag wala. His presence gave her energy. Gumagana ang pagkain niya kapag sabay silang kakain, lumiliksi ang pagkilos niya kapag naroon ito sa paligid.

Hindi niya magawang sabihin iyon kay Cayson dahil ayaw niyang isipin nito na siya ang may gusto. That man would surely never understand what pregnancy cravings meant. That man would surely never understand women's hormones.

Bahagya siyang bumangon upang sulyapan ang oras sa wallcock na nakasabit sa ibabaw ng flat screen TV. The clock said it was already nine in the morning.

Napabuntong-hininga siya saka bumalik sa pagkakahiga. Gusto niyang ituloy ang pagtulog.

And she did.

At sa muli niyang pagmulat ay alas dos na ng hapon. Bumangon siya pero nang makaramdam ng hilo ay muli siyang bumalik sa higaan.

She slept again.

Isang malakas na katok mula sa labas ng pinto ng silid ang sunod na gumising sa kaniya. Nananakit ang ulo niya at nais sana niyang ignorahin kung sino man ang nasa labas. Pero naisip niyang baka si Grany Althea iyon kaya sumagot siya.

"Yes?" aniya sa malat na tinig.

"Oh, Rome, are you okay?"

It was Althea Montemayor, indeed.

Pinilit niyang bumangon at sandaling huminto nang makaramdam ng matinding pagkahilo. Nang pakiramdam niya'y kaya na niya, ay saka lang siya tumayo. Napahawak siya sa pader upang kumuha roon ng suporta sa paglalakad, habang ang isang kamay ay sumapo sa kaniyang ulo.

"Rome, what's happening? Hindi ka raw lumabas buong araw, apo." Nasa tinig ng matanda ang labis na pag-aalala.

Nanlalambot ang mga tuhod niya at gustuhin man niyang bilisan ang paghakbang ay hindi niya magawa. "S-Sorry po, natulog ako buong... araw."

"Hindi ka pa raw kumakain, Rome. Baka mapaano ka, apo. We brought you food, please open the door."

Itinuloy niya ang paglalakad hanggang sa marating niya ang pinto. Nakailang hugot muna siya ng malalim na paghinga bago inayos ang sarili saka binuksan ang pinto. Sa harap niyon ay nakita niya si Althea na nasa mukha ang labis na pag-aalala at ang katulong sa likuran nito na may bitbit na tray ng umuusok na pagkain.

"Oh God, look at you, dear..." Pumasok ito sa loob at inalalayan siya. "You look so pale, are you feeling sick?"

Pilit siyang ngumiti. "Inaantok lang po ako at walang ganang magkiki-kilos. Pasensya na po kung pinag-alala ko kayo..."