THROUGH THE WIND AND THE RAIN

CHAPTER 029 - The Announcement

HABANG lulan ng elevator ay hindi mapakali si Rome. Naiwan sa 26th floor sina Connie at Jiggy, habang siya nama'y tumuloy na sa rooftop. At habang papaakyat siya ay para ring umaakyat ang dugo niya sa kaniyang dibdib, nagdadala ng labis na kaba.

Hindi niya alam kung ano ang kahihinatnan ng pagtungo niya roon, pero isa lang ang siguardo niya. Hindi siya bababa sa building na iyon nang hindi niya nasasabi kay Cayson Montemayor ang tungkol sa kalagayan niya. At hindi siya titigil hanggang sa hindi siya nito pakasalan.

Ahhh... bwisit talaga!

She didn't want to be associated with Cayson Montemayor, but she had no other options! The only way to save her family from humiliation was marriage. Marriage to that man. Ang maisip lang iyon ay nagtatayuan na ang balahibo niya pero wala nang ibang solusyon. Ayaw niyang gawin iyon. Marrying the person she didn't even love? No way!

Pero wala nang ibang paraan. Susumpain siya ng buong pamilya niya kapag nalaman ng mga itong nagdalantao siya nang walang asawa. Mamatahin sila ng mga tao sa komunidad kapag nalaman nilang nabuntis siya ng lalaking hindi niya ka-relasyon. Matatanggal siya sa tungkulin bilang guro, at buong buhay na niyang dadalhin sa sarili ang kahihiyang iyon. Worse— her parents would disown her.

Kaya upang hindi mangyari ang lahat ng iyon ay kailangan niya—nila ni Cayson na gawin ang nararapat. Ang magpakasal kahit hindi nila gusto. At wala itong pagpipilian! Kailangan siya nitong pakasalan, by hook or by crook!

Natigil siya sa pag-iisip nang tumunog ang signal na nakarating na siya sa rooftop. Mariin niyang ipinikit ang mga mata saka humugot ng malamim na paghinga. At nang bumukas ang steel door ay inihanda niya ang sarili.

And the first thing that took her attention the moment the steel door opened was the noise. Jazz music and waves of laughter.

Nagmulat siya ng mga mata at natigilan sa nakita. Ang buong rooftop ay puno ng tao; ang iba'y nakaupo sa pabilog na mesa—kumakain at umiinom—habang ang iba'y nakatayo sa harap ng isang makeshift stage, Ang stage ay nakapwesto sa bandang sulok ng rooftop, doon sa bahagi kung saan nakikita ang paglubog ng araw.

Sandali siyang natigilan sa pagkamangha. The place was superb! At ang lahat ng naroon ay mga socialites at yaong mga mayayaman, kung ang pagbabasehan ay ang suot na damit ng mga ito.

Lumabas siya sa elevator at inikot ang tingin sa paligid. She wasn't searching, she was looking at the surroundings. Later on, she realized that the rooftop wasn't actually an open area. It was covered and surrounded by glass. Tila yaong greenhouse dahil may mga magagarang bulaklak at halaman sa paligid, at mga neon lights na kahit hindi pa madilim ay nakasindi na. Ilang minuto na lang ay sasakupin na ng dilim ang paligid, kaya marahil nakabukas ang mga iyon.

Ang pagsara ng elevator sa kaniyang likuran ang dahilan kaya natauhan siya.

Muli niyang inikot ang tingin sa paligid, sa pagkakataong iyon ay hinanap na niya kung nasaan ang taong sadya niya. At habang umiikot ang kaniyang tingin ay nag-umpisa na siya sa marahang paghakbang.

Hindi niya pinansin kung papaano siyang pinagtinginan ng mga babaeng naroon kasunod ng pagbubulungan ng mga ito. They looked like socialites in a lifestyle magazine, wearing those expensive and alluring cocktail dresses and signature high heels shoes.

Itinuloy niya ang paglalakad. Sa dami ng tao sa taas ay hindi siya sigurado kung kaagad niyang mahahanap ang lalaki. Nag-aalala siyang magkasalisihan sila, na habang naghahanap siya ay bigla naman itong umalis.

Oh well, nasa baba ang dalawang back up niya. They would surely stop him from leaving.

Itinuloy pa niya ang pag-ikot, pilit na ini-ignora ang bulungan ng mga babaeng humahagod sa kaniya ng tingin dahil sa suot niya, at sa mga lalaking nagbigay daan dahil din marahil sa kaniyang suot.