«روح‌های تنها هم‌دیگه رو پیدا می‌کنن!»
جمله‌ای بود که اون کاربر عجیب‌و‌غریب برام فرستاد و باعثِ سردرگمی‌ام شد. کنجکاوی‌ام کار دستم داد و برای اولین‌بار با یک ناشناس شروع به چت کردم... یه غریبه، یه غریبه که زیادی آشنا بود :)
__⊹₊•˖°✧°˖•₊⊹__
اسم: بر...
نیمه‌ی من💚: «قول می‌دم بعداً بهت بگمش جونگ‌کوکم اما برای الان لطفاً ازم نخواه.🥲»
«مرتیکه‌ی لوس!»
جونگکوک: «باشه اما قول دادیا! اگه بعداً بهم نگی بلاکت می‌کنم.»
نیمه‌ی من💚: «قول می‌دم نفسم.»
«این مردک زیادی رمانتیکه و با هربار با حر‌ف‌هاش قلبمو می‌لرزونه!»
جونگکوک لبخند برلب زمزمه کرد و ناخودآگاه لب پایینش رو گزید...
جونگکوک: «تو منو خیلی دوست داری ته؟»
نیمه‌ی من💚: «من واقعاً دوستت دارم... شاید اگه توأم گذشته‌ی مشترک‌مونو می‌دونستی همین‌قدر بهم کشش پیدا می‌کردی.»
جونگکوک: «این فقط به‌خاطر گذشته‌ست؟»
نیمه‌ی من💚: «نمی‌خوام بهت دروغ بگم کوک؛ پس جوابم بله‌ست. من الان تورو از نزدیک ندیدم و باهات برخوردی نداشتم که بخوام عاشقت بشم اما یه حس عمیق و خالص و قدیمی بهت دارم که مربوط به روابطیه که قبلاً باهم داشتیم. تو نیمه‌ی تکمیل‌کننده‌ی روحِ منی و من بدون این‌که خودم بفهمم چه‌خبره، همیشه و به‌طور ناخودآگاه بهت کشش داشتم...»
نیمه‌ی من💚: «اوایل، هربار که یه صحنه از گذشته میومد تو ذهنم حالم بد می‌شد، نفسم بند می‌اومد و قلبم تیر می‌کشید! نمی‌دونستم دلیلش چیه که گاهی بی‌دلیل بغض می‌کنم یا از چشم‌هاش اشک می‌ریزه... نمی‌دونستم دلیل این احساس خلأ و پوچی‌ای که همیشه حسش می‌کنم چیه؛ ولی جای خالیِ اون "چیز" همیشه توی زندگیم احساس می‌شد و عذابم می‌داد. تا این‌که کم‌کم اون تصاویر کامل و واضح شدن!»
