Princess ~ AonungxNeteyam

#21 Zagrajmy w butelkę

Szybko odskoczyłem od chłopaka praktycznie na drugi koniec łóżka. Aonung jak na początku wydawał się lekko wystraszony tak teraz wyglądał jakby wcale go to nie ruszyło.

Ale odwrotnie było w przypadku przybyłych. Gdyby wzrok Lo'aka umiał zabijać już dawno byłbym martwy. Kiedy chciał do nas podejść Tsireya otrząsnęła się z szoku jaki przeżyła i zdążyła go złapać.

- Lo'ak, nie - powiedziała do chłopaka, a potem przeniosła spojrzenie na nas. - A wy - wskazała palcem w naszą stronę. - Macie nam dużo do wyjaśnienia - powiedziała z wielką powagą i wyszła z domku.

Lo'ak wyglądał jakby chciał coś jeszcze dodać, ale ostatecznie pokręcił głową i obrzucił nas pustym, przelotnym spojerzeniem. Bałem się, że powie o wszystkim rodzicą, a ja nie byłem chyba jeszcze gotowy, żeby im o tym mówić.

- Kurwa - syknąłem. Kiedy poczułem, że Aonung wyciąga rękę żeby dotknąć mojego ramienia automatycznie się odsunąłem. Udałem, że tego nie widziałem i podniosłem się..

- Co się dzieje? - zapytał widocznie zdziwiony moją reakcją. - I tak prędzej czy później by się dowiedzieli. To była tylko kwestia czasu - powiedział spokojnie, wstając.

- Wolałbym później. A co jak Lo'ak powie rodzicom?- zacząłem lekko panikować. - Nie zrozum mnie źle, ale nie jestem jeszcze gotowy, żeby im powiedzieć - Aonung podszedł do mnie powoli.

- Nie martw się na zapas - złapał mnie w talii i przyciągnął do siebie. - Szukaj plusów w minusach, cieszmy się, że nie weszli wcześniej - próbował zażartować, ale mi wcale do śmiechu nie było. Widząc moją minę trochę spoważniał. - Hej, wyjdziemy, wyjaśnimy i wszystko będzie dobrze, tak? - powiedział cicho, a ja lekko pokiwałem głową. Pocałował mnie w czoło i przytulił.

Może czasem był bezmyślnym dzbanem, któremu nie powierzyłbym własnej rybki to na pewien sposób mu ufałem. Czułem się przy nim bezpiecznie i wiedziałem, że w razie czego mogę na niego liczyć. Jak wyrzucą mnie z domu to myśle, że nie miałby nic przeciwko żebym się u niego na chwile zatrzymał.

Kiedy się trochę uspokoiłem, puścił mnie i udaliśmy się do wyjścia z domku. Lo'aka i Tsireye spotkaliśmy dopiero na plaży, ale niestaty nie byli sami. Obok nich stał Rotxo oraz Kiri, a pomiędzy nimi siedziała Tuk.

- Aonung! - zawołała od razu jak tylko nas zobaczyła. Podbiegła w naszą stronę wskakując na ręce chłopaka, który je specjalnie dla niej rozłożył.

- Aonung? Co ty, wolisz go od swojego super brata? - zapytałem z udawanym oburzeniem. Dziewczynka zaśmiała się mocniej złapała chłopaka.

- Oczywiście, że nie - nachyliła się i dotknęła mojego nosa. - Tylko widziałam dzisiaj rano, dwie panie z pięknymi koszykami i pomyślałam, że jak Aonung potrafi zrobić takie piękne naszyjniki to może umie zrobić też taki koszyk? - popatrzyła na niego z nadzieją w oczach. Chłopak przyłożył rękę do brody udając, że się zastanawia.

- A co będę z tego miał? - zapytał dalej na nią patrząc. Dziewczyna zaczęła się nerwowo rozglądać.

- A co byś chciał? - zaczęła bawić się jego kokiem. Wzrok chłopaka dosłownie na kilka sekund padł na mnie, po czym wrócił spowrotem do Tuk.

- Hmmm... jak cie nauczę to zrobisz mi taki ładny mały koszyk. Co ty na to? - zapytał i uniósł brwi. Tuk energicznie pokiwała głową.

- Chodźmy robić koszyki! - zawołała i pociągnęła za sobą Aonunga. Zaśmiałem się i spojrzałem w stronę reszty. Tsireya miała lekki uśmiech, a Lo'ak cały czas patrzył na mnie bez jakichkolwiek emocji z oceniającym wzrokiem. Patrzyłem na niego chwile, ale szybko odwróciłem wzrok. Musiałem z nim porozmawiać.