အပိုင္း (၁၂)
" ေ႐ႊျပည္တန္.. မင္း တအားေမာေနၿပီ.. ေ႐ႊျပည္တန္.. ကိုယ္ ေျပာေနတယ္ ၾကားရဲ႕လား.."
ရင္ဘတ္ကို ဖိထားရင္း သည္းလွိုက္အူလွိုက္ ငိုေႂကြးေနေသာ ေ႐ႊျပည္တန္အား ထြဋ္ျမတ္ ထိန္းေပြ႕ထားရင္း အငိုတိတ္ဖို႔ တတြတ္တြတ္ ေခ်ာ့ေနပါေသာ္လည္း အသက္ရႉရပ္မတတ္ ငိုၿမဲ ငိုေနသည့္ ေ႐ႊျပည္တန့္အေျခအေနေၾကာင့္ ထြဋ္ျမတ္တစ္ေယာက္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားနွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္လာရသည္။
...သူ ျပန္သတိရလာၿပီ.. သူ ျပန္မွတ္မိလာလို႔ ဒီလိုငိုေနတာပဲ...
" ဦးေက်ာ္.. ရႈတင္သိမ္းလိုက္ရေအာင္.. သူ အရမ္းပင္ပန္းေနမယ္ထင္တယ္.."
" ဒီလိုဆက္ငိုေနရင္ တခုခု ျဖစ္သြားနိုင္တယ္ေနာ္ ထြဋ္ျမတ္.. ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.."
အစကေတာ့ ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္သြားတဲ့ နဂါးအရွင္ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရသည့္ ပန္းပြင့္ျပာေနရာက ခံစားသက္ဝင္ရင္း မုဒ္ဝင္ေနတယ္ဟု ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ေ႐ႊျပည္တန့္ပုံစံက တကယ့္ကို နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္ရလြန္းလို႔ ထိန္းမရသလို ျဖစ္လာတာကို ျမင္ေနရတာမို႔ ဦးေက်ာ္သူရမွာ ရပ္ၾကည့္ေနျဖင့္ပင္ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားလာရသည္။
" ေကာင္းျမတ္.. ေရ.. ေရယူခဲ့.."
ထြဋ္ျမတ္ေအာ္သံမဆုံးခင္မွာပဲ ေကာင္းျမတ္က ေရတစ္ခြက္ႏွင့္အတူ ေျပးလာသည္။
" ေ႐ႊျပည္တန္.. မင္း ေရေလးေတာ့ နည္းနည္းေသာက္လိုက္ပါ ေနာ္.. ေနာ္ ေ႐ႊျပည္တန္.. ကိုယ္ ေရတိုက္မယ္ေနာ္.. ျဖည္းျဖည္းၿမိဳခ်.. ေရသီးသြားမွာစိုးလို႔.."
ေ႐ႊျပည္တန္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေပၚသို႔ ေရစြက္႐ုံ တစ္စက္ခ်င္း ခ်ေပးရင္း ထြဋ္ျမတ္မွာ က်လဳဆဲ သူ႕မ်က္ရည္မ်ားကိုလည္း ထိန္းေနရေသးသည္။ နားထင္ေၾကာေတြအထိ ေထာင္ထလာေအာင္ ငိုသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ကိုယ္အပူရွိန္ပါတက္လာသည္မို႔ ေ႐ႊျပည္တန္၏ လည္ဂုတ္ေပၚ နဖူးေပၚသို႔ ေရျဖင့္ သပ္ခ်ေပးရျပန္သည္။
ေ႐ႊျပည္တန္ ငိုရွိုက္သံတစ္ခ်က္တိုင္းဟာ သူ႕ႏွလုံးအိမ္ထဲထိတိုင္ ဝင္ေရာက္ရိုက္ခတ္တိုင္း မီးႏွင့္ၿမိဳက္ေနသလိုပင္။ တသြင္သြင္ က်ဆင္းလာသည့္ ဒီမ်က္ရည္မ်ားအား သူ လိုက္သုတ္ေပးလို႔ မနိုင္ပါ။ ထိုမ်က္ရည္မ်ားဟာ နဂါးအရွင္ေၾကာင့္သက္သက္သာ။ အစမွအဆုံးအထိ ထိုၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ပါေသာ နဂါးအရွင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ေၾကာင့္သာ။
