အပိုင္း ( ၇ )
ပန္းပြင့္ျပာ မင္းသားငယ္ဟာ အရွင့္ထံပါးမွ အမွာစကားၾကားလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ စိတ္အစဥ္မွာ အေတာ္ ၾကည္႐ႊင္သြားကာ အေဆာင္ေတာ္ထဲဝင္၊ ဆံႏြယ္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးသင္ စည္းေႏွာင္ျပင္ဆင္ၿပီး ဝတ္႐ုံကို အေပၚတစ္ထပ္ ထပ္ဝတ္လိုက္သည္။ ေၾကးမုံမွန္မွာ ပုံရိပ္ထင္ဟပ္ေနေသာ သူ႕ပုံသ႑ာန္သည္ ပီဘိ နန္းတက္မင္းသားငယ္တစ္ပါးကဲ့သို႔ လန္းဆန္းတက္ႂကြေနေလသည္။ ၾကည္လြင္ျပာလဲ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စုံသည္ အႏွီအဆင္းသ႑ာန္အား ပၪၥလက္ဆန္ဆန္ ျဖစ္တည္မႈအသြင္သို႔ ဖန္တီးေပးထားျပန္ဧ။္။
" ဇာမဏီအရွင္မ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ႂကြမ်န္းေတာ္မူလာပါၿပီ.. "
ရဲမက္တစ္ဦးဧ။္ေအာ္သံႏွင့္အတူ အေဆာင္တံခါးလည္း ဝုန္းကနဲ ပြင့္ထြက္သြားကာ အေဆာင္တြင္းထဲသို႔ အနီေရာင္အဆင္းရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးဧ။္ ဆံထုံးထက္တြင္ ေသြးကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ နီေနေသာ ပတၱျမားလုံးေတြ စီျခယ္ထားသည့္ ေ႐ႊဆံထိုးတစ္ခုအား စိုက္ထားေလသည္။ မ်က္ဝန္းတစ္စုံသည္ ဓားထက္ထက္မ်ားအလား စူးရွျပတ္သားကာ၊ ခပ္တင္းတင္း ေစ့လို႔ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ မဲ့ၿပဳံးမမည္ေသာ အၿပဳံးတစ္ခုအား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ အမ်ားသူငါ လိုက္မမွီနိုင္ေသာ ခမ္းနားထည္ဝါသည့္ ရတနာတစ္ပါးအသြင္သို႔ပင္။
ၿခဳံလႊမ္းထားေသာ အနီေရာင္ ပုဝါပါးကအစ ဆင္ျမန္းထားသူႏွယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈမရွိပဲ အခ်ိဳးက်က် ရွိေနၿပီး ေမာ္ခ်ီေနေသာ မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ေခါင္းအစ ေျခအဆုံးသည္ ဘာမထီဟန္ပန္အသြင္ျဖင့္ တင့္တယ္ကာ တစ္ဖက္လူအား တုန္လႈပ္ေစသည္အထိ ေတာက္ပလြန္းသည္။ အလိုလို ဒူးေထာက္ခစားေစသည့္ ဂုဏ္ထူးဂုဏ္ျဒပ္မ်ိဳး၊ ေခါင္းေဖာ္ ေမာ္မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္သည့္ အရွိန္အဝါမ်ိဳး ရွိပါေသာ္လည္း ပန္းပြင့္မွ လူျဖစ္လာသည့္ အႏွီမေသမ်ိဳးကေတာ့ျဖင့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္သာ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။
" ငါလို မိဖုရားေခါင္ႀကီးတစ္ပါး ဝင္လာတာကို ငါ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခစားရမယ္ဆိုတာ ေမာင္မင္း နားမလည္ဘူးလား..တကယ့္အရိုင္းအစိုင္းပဲ "
