အပိုင္း (၁၇)
ျပန္ဆုံေတြ႕ခဲ့ၾကတာ ပန္းျပာတပြင့္ရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္လူေ႐ြးပြဲကေန စလို႔.. မဟုတ္ဘူး ဟိုးအရင္ သူ စေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီလူ႕ရဲ႕ ပုံရိပ္ကို အခုထက္ထိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အစိမ္းေရာင္ ကိုယ္က်ပ္ဝတ္စုံ၊ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသားအေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႕ ဒီလူဟာ ဒီလိုပဲ ဒီမ်က္ဆံနက္ေတြ။ ဒီလိုပဲ သူ႕ကို စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့တာေလ။
သူစိမ္းသက္သက္ လူတစ္ေယာက္ဆီက ရတဲ့ တရင္းတႏွီး အေငြ႕အသက္ကို သူ ပထမဆုံး ခံစားခဲ့ရဖူးတာ မဆန္းပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ့ကတည္းက ဒီလူဟာ သူစိမ္းမဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး။
သူ အခု ကိုထြဋ္ျမတ္လို႔ ေခၚလိုက္သင့္သလား ဒါမွမဟုတ္ အရွင့္သားလို႔ ေခၚရမွာလား။ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ ဒီတေလွ်ာက္လုံးမွာ ဒီလူ႕ခင္မင္မႈေတြက အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲခဲ့တာမ်ားလား။ ဒါဆို တခ်ိန္လုံး သူ႕ကို သိေနခဲ့တာလား။
" ေ႐ႊျပည္တန္.."
မ်က္ဆံနက္မ်ားဟာ အလြန္အမင္း အာ႐ုံစူးစိုက္ေနရလို႔ထင္ရဲ႕.. ပုံမွန္ထက္ပင္ ေတာက္ပေနေလတယ္။
" ေ႐ႊျပည္တန္.. မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
ေ႐ႊျပည္တန္ ပင့္သက္တခ်က္ ရွိုက္လိုက္ရင္း..
" ကြၽန္ေတာ့္ကို အစကတည္းက မွတ္မိေနခဲ့တာလား အရွင့္သား.."
" ဘာကိုလဲ.. ကိုယ္က ဘာကိုမွတ္မိရမွာလဲ.."
ထြဋ္ျမတ္၏ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အမူအရာႏွင့္ ေမးလာသည့္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေ႐ႊျပည္တန္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားရသည္။
...ဧကႏၱ အတိတ္ဘဝကို ျပန္မွတ္မိတာ ရွားရွားပါးပါး ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲမ်ားလား.. ငါတစ္ေယာက္တည္းကပဲ ဒီမွတ္ဥာဏ္ေတြနဲ႕ ရွင္သန္ရမွာမ်ားလား..
သူ႕ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး စိတ္ပူပန္ေနပုံရသည့္ ထြဋ္ျမတ္ကို ျပန္ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ေ႐ႊျပည္တန့္ရင္ထဲ မခံခ်ိမခံသာစိတ္ေလး ဝင္လာရသည္။
...ေအးေလ.. အတိတ္ဘဝကို ျပန္အမွတ္ရေနဖို႔ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ ဝဋ္ေႂကြးမို႔လို႔လား.. သံသရာဟာ ဝဲဂယက္ႀကီးလိုပဲ.. ဒီဝဲထဲ ဝဲလည္ကူးခတ္ေနရတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္လို ကူရာကယ္ရာမဲ့ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေသလိုက္ ရွင္လိုက္ လုပ္ေနရတာေတာင္ အရင္ဘဝကို ျပန္မွတ္မိၿပီး ထပ္နာက်င္ေနရတဲ့ ကံၾကမၼာႀကီးက ငါလို ကံနိမ့္ေနတဲ့ေကာင္မွပဲ ႀကဳံနိုင္တာကိုး...
