7. KRÓLESTWO Z PIASKU - Filar

32. Kris / Remik / Majka / Kris

*Od autorki*

Tak naprawdę rozdział 32 miał się zaczynać słowami Remika, a kończyć narracją Majki. Tak, naprawdę po raz pierwszy miałam dwie wersje książki. W świecie, gdzie Kris Szymański zginął i w drugiej, że przeżył.

Finalnie postanowiłam go zostawić na razie w spokoju, ale wiecie... Ciężko się wyciąga człowieka z bagna, do którego nie zna się mapy, więc poprosiłam Gretę Eden o pomoc w odnalezieniu go. 

Sprawdźmy, czy się udało...

☆*: .｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆

Kris

Kurwa, dlaczego nic mnie nie boli? Dlaczego nie czuję, w którą część ciała dostałem? Macam się jak pierdolnięty.... Czemu nie czuję bólu! Zaraz! Ramię napierdala, nerka rwie, kolano przypomina o swoim istnieniu.

– Wsta wsta wstawaj, Szymański – jąka się Weronika.

Unoszę głowę, a kobieta drży na całym ciele.

Czy ty się mnie boisz? Czemu się jąkasz, pierdolona tępoto? Próbuję się unieść, lecz kolano odmawia współpracy. Ramię, nie jest w stanie udźwignąć tułowia, chuj. Przekręcam się na plecy i stękam.

– Nie dam rady – jęczę i podejmuję kolejną próbę, tym razem wsparcia się chociaż na łokciach. Gdy się udaje odrobinę spionizować ciało do pozycji siedzącej, zamieram.

Adam Palicki leży, zaś sącząca się krew z jego łba uświadamia mnie, że zarobił kulkę tylko dlatego, bo się wyjebałem. Nie no, ja się tam krwi nie boję, nie takie rzeczy człowiek w życiu widział, nie takich dokonał. Jedyne co, uśmiecham się krzywo.

– Masz cela – wypowiadam pierwszą myśl, prychając. – I właśnie stałaś się mordercą. Brawo – dorzucam prześmiewczo.

– Wstawaj, Szymański! – Weronika odzyskawszy rezon, syczy w moim kierunku.

Przekręcam głowę, by na nią spojrzeć, pomimo bólu, uśmiecham się uprzejmie.

– A po co? – pytam zadziornie. – Mnie tu dobrze – wzdycham, kładąc głowę. – Las, ciepła noc, poleżę. Kop większy dół, Werka – dodaję, z ledwością panując nad śmiechem. – Palickiego też musisz pochować i nie myśl, że ci pomogę – cmokam coś na styl „no, no, no".

– Wstawaj, kurwa, Szymański – piszczy, machając bronią. – Bo cię zastrzelę! – dorzuca twardo, ale głos jej się załamuje na wysokich dźwiękach.

Misterny plan chuj strzelił!

– To strzelaj – odpowiadam olewczo i podkładam sobie dłonie pod głowę z niemałym bólem. Niestety, to co mi podali, do pewnego momentu neutralizowało odczuwanie, w tym postrzału. Ale wraz z bólem, powraca świadomość, zdolność racjonalnego myślenia. Weronisia przez zastrzelenie Adasia kutasia, jest w takiej jamie, że się z niej nie wygrzebie. Odchylam głowę i patrzę jej w oczy. – Co, Werka? Jak się czujesz po zabiciu sojusznika?

– To wszystko przez ciebie! – wypowiada, prawie wyjąc, niczym przedszkolak, co się wyjebał na schodach. Idiotka!

– Tupolew też się rozjebał przeze mnie, bo dzień wcześniej stworzyłem sztuczną mgłę i wysłałem pociągiem Express Hogwart do Smoleńska – odpowiadam, wibrując od śmiechu, po chwili stękam.

Ależ mnie nakurwia to ramię.

– Wstawaj! – rozkazuje, próbując opanować emocje. Znienawidzę to słowo. – Wstawaj! – drze się, przez co chichoczę. – Wstawaj!