Bu günü diğer günlerden farklı kılan şey, sadece yaşadığım şehri değiştirmem değildi. Tatmadığım ve bana yabancı olan duyguları gün yüzüne çıkaran ukala adamdı. Kendi öz babam çocuk tembihlercesine bu ukala adamdan uzak durmam gerektiğini, asla ilet...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herşeye rağmen ayakta kalmaya çalışmak en başta zordur. Direnmek ister ruhun, ama takatin yoktur. Dalganın akıntısına kapılıp gitmek ister çaresizce. Gitmenin çözüm olmadığını hatırlar zamanla. Sonra tutunmayı öğrenir. Güç aldığına tutunur, ayağa kalkar zorlukla. Bunun sonucudur ki; Bir daha da asla tutunmadan devam edemez hayatına...
Peşimde bela kol gezerken ve ben artık kendimi korumaktan yorulmuşken, hayatıma kısa zamanda dahil olan adam beni korumayı görev edinmişti. Benim sözümün doğruluğuna koşulsuz inanan tek kişiydi. Ferit göründüğünün aksine, iyi yürekliydi. Ben hayatıma tutunmadan devam edemezdim. Ondan güç almayı öğrendiğim andan itibaren benimsemiştim tutunmayı.
Denizi canlı olarak hiç görmeyen birinin, hayatında ilk defa denize girmesi ne kadar güzel olabilirse, o kadar güzeldi benim için de. Bu deneyim tarihin tozlu sayfalarında asla kaybolmayacaktı. Her gün hatırlanacak ve anılarımın arasında yaşayacaktı.
Böyle güzel bir günün ardından kötü bir sonuç yaşamak istemezdim ama, bela peşimi bırakmıyordu. Ferit'in arabasının tüm tekerleklerini patlatan Tarık, bıraktığı notta aşikar bir şekilde bana hesap sorduğunu belli etmişti. Aynen küçük kağıtta yazdığı gibi; bana bu günün hesabını elbet soracaktı. Kahretsin ki o lanet yüzünü elbet görecektim. Kesin konuşuyorum çünkü artık ondan kurtulmak bana imkansız geliyor. Tüm ümitlerim yok oluyor, zaman geçtikçe sanki teslim olmak istiyorum kötü sonuma.
Elimde tuttuğum ve beni korkudan ağlatan o küçük kağıdı Ferit ani bir hamleyle benden alarak okudu. Bir anda gözleri büyüdü.
"Puşt herif, geberticem lan ben bunu! Bulucam gelmişini geçmişini si.icem lan ben bunun!"
