Bu günü diğer günlerden farklı kılan şey, sadece yaşadığım şehri değiştirmem değildi. Tatmadığım ve bana yabancı olan duyguları gün yüzüne çıkaran ukala adamdı. Kendi öz babam çocuk tembihlercesine bu ukala adamdan uzak durmam gerektiğini, asla ilet...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yerini ve zamanını beklerken, geç kaldığımı anlayamadım.
Arayan kişi Gülçin hanımdı. Bizi yarışa çağırdı. Telefonu kapattıktan sonra hazırlanıp kulübeden çıktık. Arabaya binip yol aldık.
"Neden bu kadar geç haber verdi bu kadın anlamıyorum" dedi Ferit.
"Belki son anda belli olmuştur Ferit."
"Bilmiyorum ki sevgilim. Ne güzel oturuyorduk evimizde"
"Evimizde demek?"
Güldüm.
"Bir tuhaf oldu söylerken ama ben inanıyorum ikimizin evi olacak."
"Ben de inanıyorum" diyerek gözlerine hayranlıkla bakıp kaldım.
Yarış alanına vardığımızda Gülçin hanım, hemen yanımızda bitti.
"Seyran kusura bakma geç haber verdim. Ama yarış şuan başlıyor. Koş hemen!"
"Tamam hemen gidiyorum"
Ben yarış alanına koşmaya başladığımda Ferit arkamdan "Bol şans" diyerek telkin etti.
Arabanın içine oturup kendimi hazırladım. Geri sayım yapıldı.
İnsan kendine güvendigi zaman, bir şeyleri daha kolay başardığını fark etmeli. Gerçekten içten inanarak başaracağınıhissettiğin bir şeyi kaybetme ihtimalin yok. "Ben inandım ve olmadı" diyorsak, gerçekten inandığımıza emin miyiz? Ya da onu gerçekten istediğimizden?
Yarış başladığında kendime fazlasıyla inanarak kazandım. Bunun için sadece inanmakla kalmayıp üstüne bir de çabaladım...
Yarış benim birinciliğimle bittiğinde Gülçin hanım gururlu bakışlarla yanıma geldi.
"Sana bu teklifi yaptığım için fazlasıyla şanslı hissediyorum" dedi.
Elindeki zarfı uzattı.
"Bende bu teklifi aldığım için fazla şanslı hissediyorum Gülçin hanım" dediğimde Ferit bana gülümseyerek bakıyordu.
Benim ufacık tebessümüm ona kahkaha attıracak kadar güçlüydü. . . 3 Gün sonra . . Kiraladığımız evde neredeyse herşey yerli yerindeydi. Bir düzen kurmuştuk. Zaten küçük bir ev olduğu için çok da zorlanmadık. Evde yapacak bir işimizin kalmadığı ilk sabah kahvaltımızdı. Ferit çayı demlemiş ve kahvaltılıkları masaya yerleştirmişti. Bende yumurta kırıp, eksik olan şeyleri halletmiştim. Herşey hazır olduğunda kahvaltımıza başladık. Yüzümüz gülüyordu, bundan daha iyi hissettiren birşey yoktu.
