Bu günü diğer günlerden farklı kılan şey, sadece yaşadığım şehri değiştirmem değildi. Tatmadığım ve bana yabancı olan duyguları gün yüzüne çıkaran ukala adamdı. Kendi öz babam çocuk tembihlercesine bu ukala adamdan uzak durmam gerektiğini, asla ilet...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir esarete vurgunum, olmazlarınşahınatutkunluğum...
Yığıldığım yerden beni kaldıran kişi Ferit oldu. Yanımda ondan başka kimse yoktu. Ben sadece ağlıyordum. Kolum acıyordu ve karnımdaki sızı gittikçe artıyordu. Ferit'in kucağında arabaya götürüldüm. Yol boyunca tek hatırladığım şeyler, Ferit'in bana olan telkinleriydi.
"Yanındayım sevgilim.."
"İyisin.."
Çok kötü değildim, bu yüzden cevap verebiliyordum.
"İyiyim.." diyordum.
Ferit hastanede durduğunda arabadan inmek için yeltendim. Gözlerim karardı, kendimi ayakta tutabilecek gücüm yoktu.
Ferit beni yeniden kucağına aldı. Galiba bu defa bayılmıştım. Çünkü vücudum kendini salmıştı ama etrafımda olan biteni duyuyordum. Ferit hastane koridorlarında kucağında beni taşıyarak bağırıyordu.
"Yardım edin..!"
"Doktor!.."
"Seyran aç gözlerini..!"
Devamı yoktu. Artık sesleri bile duymayacak bir haldeydim... . . Gözlerimi araladığımda kendimi beyaz çarşafların olduğu bir hasta yatağında buldum. Kolumda bir sızlama hissettim, bakışlarımı çevirince serum takılı olduğunu gördüm. Bir diğer kolumda ise sargı vardı. Belli ki incinmişti. Sessizlik hakimdi. İlk olarak nerede olduğumu sorgulamıştım. Ardından da neden burada olduğumu...
İşte o an herşey zihnimde canlandı. Parça parça hatırladım. Büyük ihtimalle bebeğim artık yoktu. Hissetmeye çalıştım. Yoktu...
Yerimde doğrulmak istedim. İşte tam o an yanıma bir hemşire geldi.
"Seyran hanım, yatmaya devam edin. Küçük bir operasyon geçirdiniz. Dinlenmeniz gerekiyor."
"Peki tamam.." diyerek kalkmaktan vazgeçtim. Onlardan daha iyi bilecek halim yoktu. Hemşire kolumdaki serumu kontrol ederken, aklımdaki soruları ona ilettim.
"Hemşire hanım, ben hamileydim. Bebeğim iyi mi?"
Çok ani ve net bir soru sormuştum. Aslında bunu hissettiğim için cevaba hazırdım. Ama hemşire bana söylemekte güçlük çekiyordu.
"Söyleyin lütfen, eğer kötü birşey olduysa bunu duymaya hazırım"
"Maalesef Seyran hanım. Aldığınız şiddetli darbeler sebebiyle düşük yaşadınız"
"Anlıyorum..." dedim üzgün bir halde.
Gözlerimden yaşlar süzüldü. Bebeğime bile sahip çıkamamıştım. Onu koruyamadım. Ben anne olmayı hak etmiyordum. İçimde bana tutunmak isteyen o cana sahip çıkamamıştım.
