Bu günü diğer günlerden farklı kılan şey, sadece yaşadığım şehri değiştirmem değildi. Tatmadığım ve bana yabancı olan duyguları gün yüzüne çıkaran ukala adamdı. Kendi öz babam çocuk tembihlercesine bu ukala adamdan uzak durmam gerektiğini, asla ilet...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dünyadan bir haber gibi yapıyorsun ama, öyle farkındasın ki aslında...
Sessizliğe ilk defa uyanmıyordum elbette ama, huzurlu bir sessizliğe ilk defa uyanıyordum. Müştemilatta değildim. Üstelik sevdiğimin yanındaydım. Beni dövecek birileri veya azarlayacak kimse yoktu. Yeteri kadar ezilmemişmiydim zaten?
Ferit hala uyuyordu, onu rahatsız etmeden yerimde doğrulmak istedim ama gözlerini araladı.
"Güzeller güzeli sevgilim uyandın mı sen, yesin mi seni sevgilin?"
"Yaa Ferit biz ne yiyeceğiz? Burada ne var?"
"Valla Seyran ben seni yerim sen de ağaçlardan yaprak falan yersin"
"Ferit gülme ya" diyerek ben de güldüm.
"Şaka ya şaka Seyran, buralara yakın bir yerde kahvaltı yapabileceğimiz bir yer var gidelim. Karnımızı doyuralım"
"Peki sonra ne yapacağız?"
"Sen herşeyi bana bırak halledicem."
"Peki.." dedim hayranlıkla.
Gözlerimde oyalandı bakışları. Ardından dudaklarıma baktı, öpsem seni der gibiydi.
"Gidelim mi, acıktım ben" diye fısıldadım.
Gözleri tüm yüzümde gezindi.
"Çok acıkmışsın belli, gidelim o zaman" dedi Ferit bıkkınca.
Yattığımız koltuktan kalktık. Üzerimi düzelttim. Ferit'te ben de hazır olduğumuzda kulübeden çıkarak arabaya bindik. Yollar engebeliydi. Gece karanlıkta buraya nasıl gelmiştik anlamıyorum.
Ferit yola çıktığımızda şarkı açtı. Ben de elimi uzatıp kısık olan sesi yükselttim.
Ama çakmak çakmak o gözleri. Tam on iki den vurdu kalbimi. Olan oldu bu gönül. Ferman dinlemiyor.
Ben de şarkının ritmine uyarak yerimde kıpırdandım. Aslında hiç benlik şeyler değildi bunlar ama, ben kim olduğumu bile çözememiştim bunca zaman.
İçimde yanmayı bekleyen ışıklar vardı. Yanında olduklarım beni karanlığa mahkum etmişken, ben yoruldum. Yanmayı bekleyen ışıklarım yoruldu.
Ferit'in bir eli direksiyonda, diğer eli de benim dansıma eşlik ediyordu. Keyfimiz yerineydi. Böyle anlar benim nezdimdeyaşanılması çok zor olan, kırk yılda bir değimiyle eşdeğer şeylerdi. Küçüklüğümden beri ne ailem ne de sevdiklerim olmamıştı yanımda. Sevdiğim de yoktu. Halamla yaşadım ama o da öyle dünyalar tatlısı bir hala değildi. Bana yeterince sevgi göstermedi. Onun yanına bırakılmayı, ailemin bana bakacak vakiti olmaması çok tüketti hislerimi.
