Skradziona krew

Rozdział 25. Camila

Kiedy usłyszałam natarczywe pukanie do drzwi, moją pierwszą, jeszcze zaspaną myślą, było tylko, by ten dźwięk ustał. Kiedy jednak odgłos się nie skończył, ale nasilił, podniosłam się z łóżka zdenerwowana. I w tamtym momencie dotarło do mnie, że wszystko już się skończyło. Skończył się nieustanny strach o nasze życia, stres, że Lluks ma Księgę i że ją wykorzysta. Skończyły się nieprzespane noce pełne koszmarów i ciągłe zamartwianie.

Wreszcie wróciła upragniona, stara rutyna, szara, nudna, bez zwrotów akcji czy strachu o własne życie.

Wstałam z łóżka w momencie, w którym chłopaki otworzyli drzwi mojego pokoju i stanęli w progu.

- Hej - przywitał się Nash, po czym spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami. - Wstałaś? Tak szybko? A gdzie nasze piętnastominutowe poranne wywlekanie cię z łóżka? To część tradycji.

Brunet przysiadł przy biurku, zaplatając nogi.

- Podmienili cię w nocy? To na pewno ty? - dodał Callan, ścieląc moje łóżko, w czasie kiedy ja ściągałam mundurek z wieszaka.

- Bardzo śmieszne - odparłam, oglądając się za siebie. - Po prostu tej nocy dobrze mi się spało.

Zawiesiłam ubranie na jednej ręce i ruszyłam w stronę łazienki.

- Widać. Wyglądasz olśniewająco - dorzucił Nash, zanim zniknęłam za drzwiami. Uśmiechnęłam się do niego.

- A ty masz za to wielką plamę na marynarce - powiedziałam. Zobaczyłam jeszcze, jak chłopak przeklina pod nosem, trąc bezcelowo ciemną plamę.

Pierwszą lekcję mieliśmy z profesorem Bodenem. Mężczyzna jakby przez tą jedną noc odmłodniał o dziesięć lat. Zniknęły mu wory spod oczu, stał bardziej wyprostowany, a na ustach błąkał mu się drobny uśmiech.

Nawet się nie zająknął na nasze spóźnienie na lekcje, choć normalnie powinniśmy dostać parunastu minutowy wykład na ten temat.

- Chyba musimy częściej pomagać mu w takich rzeczach i ryzykować własne życie - szepnął Nash, układając swoje rzeczy na ławce. Pokręciłam głową.

Każdy z nas miał dobry humor.

Jednak gdzieś z tyłu głowy przez cały czas wracałam myślami do Noaha. Do chłopaka, który poświęcił własne życie, by nam pomóc.

Za każdym razem, kiedy go sobie przypominałam, czułam w sercu nieprzyjemne ukłucia. Nie tak to miało się dla niego skończyć. Mieliśmy wziąć go z nami do szkoły, dać schronienie i ciepłe uczucia, na jakie zasługiwał. W zamian za to stracił wszystko, na co tak ciężko pracował. Nie mogłam znieść myśli o jego mamie, która musiała o wszystkim się dowiedzieć. I czułam, jakby to była moja wina. To przez nas zginął, to my naraziliśmy jego życie. Mogłam zostawić go w spokoju, pozwolić mu nas śledzić. Może wtedy by przeżył. Może.

- Hej, Camila! - krzyknął mi do ucha Nash, na co skrzywiłam się lekko. - Jesteś z nami?

Siedzieliśmy na ławkach przed szkołą, choć dzień był mroźny. Trwała dłuższa przerwa, ale nie chcieliśmy siedzieć w szkole.

Poprawiłam nieco kurtkę.

- Jestem. Po prostu staram się ciebie ignorować.

- Pytałem się, czy masz ochotę przejść się do kawiarni.

- Jeśli to ty stawiasz kawę - wzruszyłam ramionami.

Myśli o Noahu trochę zepsuły mi humor. Chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że nic już nie możemy zrobić, nie mogłam zatrzymać uczucia, że mogliśmy zrobić dla niego więcej, bardziej się postarać, a może by przeżył.