Ortağım Bir Mafya

17.bölüm

(Multimedyada yeni karakterimiz Uraz Kaya, polis ve 25 yaşında. Küçük bir sürpriz var ama onu ilerleyen bölümlerde öğreneceksiniz)

Ağzım şokla açılırken Uraz da benden farklı değildi. 14 yıl sonra böyle bir olayla karşılaşmayı hiç hayal etmemiştim.

Evet, Uraz benim çocukluk arkadaşımdı ama biz küçükken babasına iyi bir iş teklifi geldiği için yurt dışına gitmişlerdi ve bir daha maalesef görüşememiştik. Şimdi ise bu şekilde karşılaşmak tuhafı.

Uraz kollarını iki yana açıp bana yaklaştı ve sıkıca sarıldı. Ona karşılık vererek bende sıkıca sarıldım, Uraz yılların acısını çıkartmak ister gibi sıkıca sarılınca biran nefes alamadım.

"Oha, ölüyorum sanırım"

Hemen geri çekilerek endişe ile yüzüme baktı.

"İyi misin?"

"İyiyim iyiyim merak etme, kaburgalarım biraz kırıldı o kadar onun dışında iyiyim"

Söyeldiklerime karşı kahkaha atarak saçlarımı karıştırdı.

"Görüşmeyeli hala gıcık ve çirkinsin"

Burnumu kırıştırdım sırıtarak,

"Şu güzellik sence nasıl çirkin olabilir ayrıca sende hala tipsizsin" dedim.

Allah'ım affet valla taş gibi çocuk ama bunu onun yüzüne söyleyemem çünkü egosu tavan yapıyor. Benim gibi sırıtarak havalı bir şekilde eliyle saçlarını geriye doğru itti.

"Öyle deme peşimde yüzlerce kız dolanıyor"

Yüzümü buruşturarak en gıcık ifademi takındım.

"Hı hı belli canım belli"

İkimizde tekrar gülmeye başladık. Biraz durulduktan sonra Uraz ilerlemeye başladı, tabi bende peşine takıldım.

Arabasına doğru ilerlerken etrafıma bakıyordum, bizim dışımızda kimse kalmamıştı sanırım, herkes gitmişti. Uraz birden olduğu yerde durarak bana döndü ve,

"Özlemişim lan seni" dedi.

Benim gibi bir şaheseri kim özlemezdi ki. Şaka, şaka.

Gülümseyerek bende ona baktım.

"Bende seni özledim"

Sonunda arabaya geldiğimizde kapımı açtı, beğeniyle başımı sallayıp baş parmağımı kaldırdım.

"Vay vay, bugünlerde mi görecektim. Bak gözlerim doldu"

Elimle göz yaşımı siliyormuş gibi yaptım. Uraz kafasını iki yana sallayarak elini kafamın üstüne koydu ve zorla arabaya soktu.

Homurdanıp ona kötü bakışlarımı atarak arabaya bindim, Uraz da kendi yerine oturunca arabayı sürmeye başladı.

Beni nasıl bulduğunu sormayı sonraya ertledim çünkü şuan hiç o konuyu konuşacak havamda değildim. Buldu, gitti, bitti işte.

"Lina ne yapıyor, hala görüşüyor musunuz?"

"Evet görüşüyoruz, zor günlerimin en büyük destekçisi oldu"

Annemin ölümünden sonra yaşananlar tekrardan gözümün önüne geldi, gözlerim dolmuştu ama Uraz'a belli etmemeye çalışıyordum.

"Eliza... özür dilerim kardeşim"

Akan burnumun aksine gülümseyerek ona döndüm.

"Neden özür diliyorsun bir anda?"

Kısa bir süreliğine bana döndü,onu da gözleri dolmuştu. Arabayı sağa çekerek derin bir nefes verdi ve bana doğru döndü.