Uni
" ယန်...အိမ်မှာ ရှိတာ လူကငါးယောက်ထဲလေ ဘယ်လိုလုပ် ခြောက်ပန်းကန်ဖြစ်နေရတာလဲ.."
" ဟင်..."
" အဆင်ပြေရဲ့လား ယန်..."
" ပြေ..ပြေပါတယ်.. "
ခူးထားတဲ့ ထမင်းပန်ကန်လုံးတွေကိုကြည့်မိတော့ ခြောက်ပန်းကန်...ဟုတ်သားပဲ.. အိမ်မှာ လူကငါးယောက်ပဲရှိတော့တာကို..ဘယ်လိုမေ့နိုင်ရတာလဲ...
" ယန်..ဟန်ဆောင်နေဖို့မလိုဘူးနော်..အဆင်မပြေရင် မပြေဘူးပေါ့.."
" ငါ အဆင်ပြေပါတယ်.. ဘာဖြစ်ရမှာလဲ.."
" သေချာလို့လား.."
အသံတိတ်သွားတဲ့ယန်က ဝေခွဲရခက်ေနသလို...ရှန်လုံ ပြန်သွားကတည်းက စိတ်နဲ့လူမကပ်သလို ဖြစ်နေတဲ့ ယန့်မှာ လုပ်သမျှအလွဲလွဲ...သတိထားမိနေတဲ့ ရှောင်းက မေးတော့လည်း အဆင်ပြေတယ်ဟူ၍သာ..
" ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ ညီအစ်ကိုတွေ.. မနက်စာက စားရဦးမှာလား..."
" ပြီးပါပြီ မားရယ်...လာ ဖွား ကျွန်တော့ကိုတွဲ.."
" မသိပါဘူး မနက်စာနဲ့ နေ့ခင်းစာတွဲစားရမလားလို့ပါ.."
" မားကဗျာ...ဒီလောက်ကြီးလဲ မဟုတ်ပါဘူး..."
" စားလို့တော့ ကောင်းမှာပဲ ယန့်လက်ရာ ဆိုတော့.."
" ချက်တတ်နေပါပြီ မားရာ.."
ခူးမိထားတဲ့ ပန်းကန်ကို ပြန်သိမ်းရင်းက မကျေမနပ် ပြန်ပြောလာတဲ့ ယန့်မျက်နှာက မှုန်ကုတ်ကုတ်....ဒီမိသားစုအပေါ် တာဝန်ကျေဖို့ ကျိုးစားနေတာ သိသာသည်...
စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်နဲ့ စားဖို့အတွက် ပြင်ဆင်ပေးလာသည်...ယန် ပြောင်းလဲလာတာ သိပေမဲ့ ဒီလောက်ထိကြီးတော့ ထင်မထားခဲ့...
ရှန်လုံ မရှိသည့်နောက်ပိုင်းမှာ ငိုင်တွေလာတတ်တာကို သတိထားမိသည်...ဟန်မဆောင်တတ်ပဲနဲ့များ.... အချစ်ကိုကြောက်နေသူမို့ အပြစ်လို့တော့ ပြောလို့မရ...သူ့ ဒဏ်ရာ နဲ့သူမလား...
" ဖိုးလဲ နေလို့ကောင်းပြီမြေး..ပြန်သင့်ပြီ မြေးဝမ် မျှော်နေရောပေါ့.."
YOU ARE READING
ထိမ်းမြှားခြင်း ပြီးဆုံးသည့်နောက်
Fanfictionပထမဆုံးအကြိမ် စွဲလမ်းမိတဲ့ သက်ရှိဝိညာဥ်က မင်းဖြစ်နေလို့ တော်ပါသေးရဲ့..
