The Mafia Queen

1.

charles pov.

ik volg mijn moeder pascale door de ruimte. ik zucht en ga zitten op de aangewezen stoel. ,,waarom moeten wij hier mee naartoe.'' vraag ik mijn moeder en ze zucht. ,,het is je zus charles.'' zegt ze en ik kijk haar aan. ,,zus of niet, ze is zelf verhuisd en heeft niks meer van haar laten horen.'' zeg ik en pascale zucht weer als ze mij aankijkt. ,,ze was van streek, toen herve overleed, al helemaal toen jules er niet meer was.'' zegt ze zacht en ik kijk haar met grote ogen aan. ,,iedereen was van streek mam, alleen wij blijven bij elkaar, als een familie.'' zeg ik boos en ga goed op de stoel zitten. ,,ik weet dat je boos bent. maar ik ga niet mijn dochter naar de gevangenis sturen voor iets waar zij niet schuldig voor is.'' zegt mijn moeder en ik zucht. ,,hoe weet je dat ze het niet heeft gedaan.'' vraag ik haar en mijn moeder kijkt mij aan. ,,vroeger was ze ook al gek, ze had gekke vrienden. het zou mij niks verbazen als ze dit wel heeft gedaan.'' zeg ik en mijn moeder kijkt mij aan met grote ogen. ,,het was zelfbescherming charles, valentina heeft mij huilend op gebelt, jij weet niet wat er allemaal speelt in haar leven.'' zegt ze boos en kijkt naar voren. ,,als ze contact met mij opneemt dan weten we wat er speelt in haar leven.'' zeg ik boos en pak mijn telefoon. ,,ik had nu ook gewoon in monaco kunnen zijn met vrienden, maar nee, ik moet mee naar new york om een zus, die ik niet eens ken uit de gevangenis te halen.'' zucht ik en ik rol met mijn ogen. ,,jullie waren vroeger beste vrienden.'' zegt ze en ik knik. ,,ja, tot zij op een dag spoorloos verdwenen was.'' zeg ik en kijk mijn moeder aan. ze zucht en legt haar hand op mijn been. ,,je weet niet wat ze allemaal heeft doorgemaakt charles.'' zegt ze en ik rol met mijn ogen. ,,dat hoef ik ook niet te weten. ze is echt geen zus voor mij, al zou ze het willen.'' zeg ik en kijk naar voren. ,,ze komt terug naar huis charles, ze komt met ons mee.'' zegt mijn moeder en ik zucht. ,,oke.'' zucht ik en dan gaan de deuren open. ik zie een jonge vrouw binnenkomen. haar blauwe ogen kijken mijn kant op en haar gezicht staat arrogant. haar bruine lange haren zitten in een rommelige staart. het oranje pak zit los rond haar lichaam. haar ogen schieten de zaal rond. ik kijk ook om en zie een paar mannen zitten, in een zwart pak. beetje getint en tattoeages. ik frons mijn wenkbrouwen en draai mij weer om naar valentina. ze zit arrogant op de stoel. ,,dank u wel allemaal voor het komen naar de zaal.'' begint de man en ik zie valantina iets zeggen tegen haar advocaat waardoor haar advocaat haar hoofd schud. valentina zucht en gaat weer terug op haar stoel zitten. ,,nadat we alle filmpjes, bewijs materiaal en de mensen hebben gesproken zijn wij tot een conclusie gekomen.'' zegt ze man en ik kijk hem aan. mijn moeder knijpt zacht in mijn been. ,,valentina leclerc-black, is onschuldig aan de moord van david black.'' zegt de rechter en mijn moeder slaat haar hand voor haar mond en de groep mannen juichen het uit. valentina draait zich om naar onze moeder. ,,ik kom terug mama.'' zegt ze blij en kijkt mij aan. ik rol met mij ogen en valentina word weer meegenomen naar achteren.