ချင်းရွှမ်လမ်းစဥ် ဆရာသခင် (Part 3) (Myanmar Translation)

Book 34 Chapter 466

Uni

အခန်း (၄၆၆) လူသားမဟုတ်ဘူး
 
မိုးကြီး သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းသည့် အတွက် ရေများ လျှံနေလေသည်။

စာပို့သမားမှာ အရှေ့ကို ကြည့်လျှင်လည်း မမြင်ရတော့သလို အနောက်ကို ကြည့်လျှင်လည်း မည်သည့် အရာကိုမှ မမြင်ရတော့ပေ။ အလွန် လျှင်မြန်သည့် အရှိန်ဖြင့် ပြေးလွှားနေသည့် အတွက် မိုးရေများကြောင့် သူမွန်းကျပ်လာလေသည်။

မိုးကြိုးပစ်သံများ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ် သွားလေသည်။ စာပို့သမားမှာ မြေပြင်ပေါ်သို့ အရှိန်လွန်ပြီး လဲကျ သွားတော့သည်။ ထို့နောက် သူက အရှိန်ကိုထိန်းကာ မတ်တတ် ပြန်ရပ် လိုက်သည်။ ရှေ့နားဆီတွင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

သူသည် ဒေသကျွမ်းကျင်သည့် စာပို့သမား တစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး မက်မွန်သီး ခုနစ်လုံးတောင်၏ မိုင်တစ်ရာပတ်ဝန်း ကျင်ကို အားလုံးနီးပါး အလွတ်ရ မှတ်မိနေသူ ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် သူ၏ မျက်စိရှေ့မှ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးကို သူသည် ယခင်က တစ်ခါမှ တွေ့မြင်ဖူးခြင်း မရှိပေ။

မိုးရွာပြီးစ အချိန် ဖြစ်သည့်အတွက် လမ်းပေါ်တွင် လူတစ်ယောက်မှ မရှိပေ။ ထို့ကြောင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အတွင်းတွင်လည်း လက်ဖက်ရည် သောက်သည့်သူ တစ်ယောက်မှ မရှိပေ။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင်က လက်ဖက်ရည် ဖျော်နေပြီး အဘိုးအို တစ်ယောက်ကတော့ ဆိုင်ထဲတွင် ထိုင်နေလေသည်။

ဆိုင်ပိုင်ရှင်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အတွင်းသို့ စာပို့သမား ဝင်လာသည်ကို တွေ့သည်နှင့် ပြုံးရွှင်စွာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ဧည့်သည်၊ ကြွပါ … ဘာများသုံးဆောင်မလဲ”

စာပို့သမားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲမှ ခုံတစ်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။

ပိုင်ရှင်က သူ့ထံသို့ လက်ဖက်ရည်ကို အလျင်အမြန် ယူလာလေသည်။ လက်ဖက်ရည် အမြှုပ်လေးများက ထနေပြီး သဘာဝအတိုင်း လတ်ဆတ်လေသည်။ သို့သော် ဆန်းလျန်တိုက်သည့် လက်ဖက်ရည်ကို သောက်ခဲ့ပြီးသည့် စာပို့သမားသည် တခြား လက်ဖက်ရည်များကို သောက်၍ မရတော့ပေ။