ချင်းရွှမ်လမ်းစဥ် ဆရာသခင် (Part 3) (Myanmar Translation)

Book 29 Chapter 406

Uni

အခန်း (၄၀၆) ကခုန်နေတဲ့ သစ်ပင်ထက်က ထာဝရ အသက်သစ်သီး

ဖန်းယန်ယင်းသည် မှော်ဝင်ဓားကို ကိုင်မြှောက် လိုက်လေသည်။ မှော်ဝင်ဓားမှ ရောင်စဉ်ငါးမျိုး ဖြာထွက်လာပြီး ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်၏ ဦးခေါင်းကို ချိန်ရွယ်ကာ ပိုင်းဖြတ်ချ လိုက်လေသည်။

ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်၏ ဦးခေါင်းသည် မြေပြင်ထက်သို့ ကျသွား လေတော့သည်။

သို့သော် ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်၏ ဦးခေါင်းကြီးမှာ လည်ပင်းမှ ပြတ်ပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားသည့်တိုင် ခေါင်းမရှိသည့် ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်၏ ခန္ဓာကိုယ် ရှိရာသို့ ပြန်လာရန် ကြိုးစား နေလေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ မြေပြင်ထက်မှ ဦးခေါင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ချိတ်ဆက်မိ သွားပြီး ဦးခေါင်းသည် မူလ ဖြတ်ပစ်ခဲ့သည့် နေရာနှင့် ပြန်လည် ဆက်သွယ်မိ သွားလေတော့သည်။

ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်မှာ ခေါင်းနှင့်ကိုယ် ပြန်ဆက်သွားပြီး နဂိုမူလ အတိုင်း ပြန်ဖြစ်ကာ အသက် ရှင်သန်နေမြဲ ဖြစ်လေသည်။

ဖန်းယန်ယင်းမှာ ထိတ်လန့်သွားပြီး နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်မိသည်။ ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်မှာ ထိုမျှ တန်ခိုးစွမ်းအား မြင့်မား လိမ့်မည်ဟု သူမက ထင်မထားမိပေ။ လူတစ်ယောက်သည် ခေါင်းပြတ် သွားသည်နှင့် သေဆုံးရန်မှာ သေချာသလောက် ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်ကတော့ ပြတ်သွားသည့် ဦးခေါင်းကို ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ပြန်လည်ချိတ်ဆက် နိုင်လေသည်။

ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်က ရယ်မော လိုက်လေသည်။

"တာအို ဆရာဆန်း၊ မိုးနဲ့မြေမှာ အတားအဆီးမရှိ သွားလာနိုင်တဲ့ ကျုပ်ဘုန်းကြီးက နောက်တစ်ကြိမ် လူပြန်မဝင် စားချင်တော့ဘူး"

ဖန်းယန်ယင်းက ဆန်းလျန်ကို လှည့်ကြည့် လိုက်လေသည်။

ဆန်းလျန်ကတော့ ပြုံးနေဆဲ ဖြစ်လေသည်။

ဖန်းယန်ယင်းသည် ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်၏ ဦးခေါင်းကို နောက်တစ်ကြိမ် ခုတ်ဖြတ်ပစ်လိုက် ပြန်လေသည်။ ဦးခေါင်းကလည်း ရှန်ကြွယ် ဆရာတော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာထက်သို့ ပြန်သွားကာ နဂိုအတိုင်း တည်ရှိ နေပြန်သည်။