Aziz elini belimden çekip beni bir tur kendi etrafımda döndürünce Funda hoca artık ne yapmamız gerektiğini söylemiyordu ve biz bedenlerimizin uyumuyla, müziğin ritmine kapılıp,bir tutku olan tangoyu yapıyorduk.
🍷
Denizvrl: asıl sen söyle Aziz Alpe...
Başımı dizlerime yasladım ve gözlerimi yumdum. Yoğun bakımın önünde öylece oturuyordum. Ambulansı aramıştım.
Kim neden onu vurmuştu?
Gözyaşlarım o kadar ağlamama rağmen tükenmiyordu. Dizlerimi kendime çekmiş öylece oturuyordum.
"Deniz!" Diyen annemin sesini duyduğumda başımı kaldırdım.
"O çocuk için böyle kapılarda mı bekliyorsun sen!?" Diye bağırması ile yorgunca başımı tekrar dizlerime yasladım.
"Ya o çocuk sana neler dedi-" demesiyle sözünü kestim.
"Affettim ben onu anne! Vuruldu o vuruldu! Hâlâ ne diyorsun!?" Dedim sertçe.
Annemin arkasından gelen Aziz'in babasını ve Yarenleri gördüm.
"Oğlum nerde lan!" Diyip bağıran adamla ayağa kalktım.
"Şimdi mi aklına geldi oğlun olduğu!" Dedim bende sertçe.
"Sen kimsin ya!? Kes sesini oğluma ne yaptılar!?" Diye üzerime gelen adamla ayağa kalktım.
"Asıl sen kimsin lan!? Sen kimsin de buraya geliyorsun? Onun hayatının sıçmışsın ne diye geliyorsun!?" Dedim bağırarak.
Aziz'e dediklerimi babasından çıkarıyordum.
"Benimle düzgün konuş lan orosp-" demesiyle o daha sözünü bitirmeden tekmemi kaldırdım ve kasığına geçirdim. Sert bir yumruk da yüzüne attığımda tüm sinirimi bu adamdan çıkarmak istiyordum.
"Gerizekalı! Piç kurusu." Diye bağırdım.
Hastane polisleri geldiğinde ise beni götürmelerine izin verdim.
🍷
2 gün sonra
Aziz uyanmıyordu.
Ameliyattan çıktığında doktorlar 24 saat onun için kritik demişlerdi. 24 saat geçmişti tehlike kalkmıştı. Ama hâlâ uyanmıyordu.
Kurşun omurgasını sıyırmıştı. Doktor bir süre düzgünce oturup kalkamayacak demişti. Aziz'in babası ise birdaha gelmemişti.
Şimdi Aziz'in kaldığı odadaydım. Yanı başında oturuyordum. Ellerim hafifçe çıkan sakallarında gezdi. Hastaneye geldiğimizden beri eve gitmemiştim.
Annem de o günden sonra geri gelmemişti. Onu affettiğim için bana kızıyordu. Her gün kızlardan biri yanıma geliyordu.
Aziz'in sayıkladığını duyduğumda panikle kalktım. Doktora haber vermek için kapıya gidecektim ama dediği şey ile duraksadım.
"Affet.
Kafamı usulca ona çevirdim. Kâbus görüyor olmalıydı.
Yanına gittiğimde yavaşça gözlerini araladı. Gözümden bir damla daha yaş düştü ve elimi yüzüne koydum.
"Uyandın." Dedim fısıldayarak.
Zar zor konuştu.
"Uyandım." Dedi sessizce.
"Sen bekle burda doktoru çağıracağım." Dedim heyecanla ama kolumu tuttu.
"Gitme, affettin mi beni?" Dedi umutla.
Yutkundum.
"Affettim." Dedim gözlerim dolu dolu.
"Peki sen affettin mi beni?" Dememle gülümsedi.
"Benim sana kırılmaya hakkım yoktu, tek isteğim beni affetmendi." Demesiyle ona yaklaştım ve yanağına minik bir öpücük bıraktım.
"Bekle, doktoru çağıracağım." Dememle başını salladı.
Aziz uyanmıştı.
🍷
"Aziz lütfen ya iç." Dedim isyan ederek.
Sabahtan beri ona çorba içirmeye çalışıyordum. Ama içmiyordu.
"Tadı çok kötü bunun." Dedi yüzünü buruşturarak.
"Ya Aziz nasıl iyileşmeyi düşünüyorsun?" Dedim sitemle.
"Öpücükle." Dedi sırıtarak.
"Hasta değilsin sen belli." Dedim ve tepsiyi yana bırakarak ayağa kalktım.
"Kızım, gel şuraya." Diyip beni kendine çekti.
"Ya ne yapıyorsun? Canın acıyacak." Dedim.
"Ne güzel düşünüyorsun beni." Dedi gülerek.
İkimizde sessizleştiğimizde iç çekti.
"Çok özledim seni." Demesiyle yutkundum.
Hafifçe geriye yaslandı ve beni göğsüne çekti.
"Böyle kalırsak iyileşirim." Dedi saçlarıma küçük bir öpücük bırakarak.
"Ama-" diyecektim ki sözümü kesti.
"Aması yok güzelim, ben şimdi böyle uyuyacağım." Dedi beni daha sıkı sararak.
Ellerimi ellerinin üstüne koyduğumda huzurla bir nefes aldım.
"Çok özlemişim." Dediği son şeydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
