Chapter 20
လြန္ခဲ့ေသာ မိနစ္အနည္းငယ္က ကမ႓ာႀကီး ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့သည္ဆိုလ်ွင္ အခုေတာ့ လံုးဝရပ္တန္႔သြားေလၿပီ။ တိမ္ယံ့အတြက္ ကမ႓ာႀကီးတစ္ခုလံုး ရပ္တန္႔သြားၿပီ။
လ်ွံ႔ကို တည့္တည့္ရင္ဆိုင္ၿပီး ၾကည့္ႏိုင္ေလာက္သည့္သတၲိ သူ႔မွာမရိွေတာ့။ သို႔ေသာ္ အၾကည့္ကို လႊဲဖယ္သြားႏိုင္စြမ္းလည္း ရိွမေနျပန္။ မ်က္ရည္မက်ပါဘဲ၊ တုန္ယင္ေနျခင္း၊ ရိႈက္ငင္ေနျခင္း မရိွပါဘဲ ၿငိမ္သက္ေနေသာ လ်ွံ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲမွ နာက်င္ျခင္းမ်ားသည္ တိမ္ယံ့ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္စစီ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ေနသလိုပင္။
ႏွစ္သိမ့္သည့္ စကားမ်ားကို သူမေျပာႏိုင္ပါ။ ေျပာစရာစကားလည္း မရိွ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးအတြက္ လံုေလာက္ေသာ ႏွစ္သိမ့္စကားဆိုတာ ဒီကမ႓ာေပၚမွာ ရိွကိုမရိွ။ ထိုအစား သူေျပာလိုက္မိသည္က...
"ဒီအေၾကာင္းေတြ မင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူးလား၊ မတိုင္ခဲ့ဘူးလား"
လ်ွံက ျဖည္းေလးစြာ ေခါင္းယမ္းျပသည္။
"ဟင့္အင္း၊ မတိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ေကာင္ေတြက ငါ့ကို ၿခိမ္းေျခာက္ထားတယ္ေလ။ ငါ့မိသားစုကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းက ဆရာေတြကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခြန္းဟတာနဲ႔ ငါအေသပဲတဲ့။ ငါေၾကာက္လို႔... သူတို႔ကိုငါေၾကာက္လို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး"
အစတည္းက တိမ္ယံေမးလိုက္သည့္ ေမးခြန္းထဲတြင္ မတိုင္ရေကာင္းလားဆိုေသာ အျပစ္တင္မႈမ်ိဳး မပါခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ လ်ွံတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ေနခဲ့မလဲဆိုသည့္ အေတြးကပါ သူ႔ကို ဖိစီးႏိွပ္စက္လာသည္။
"မင္းဒဏ္ရာေတြကေရာ... ဒဏ္ရာေတြကိုေတာ့ ျမင္ၾကမွာပဲေလ။ ဘယ္သူကမွ မေမးဘူးလား"
"ေမးလည္း ရန္ျဖစ္ထားတာလို႔ပဲ ငါေျဖလိုက္တာပဲ။ ရန္ျဖစ္တာ ထိုးတာႀကိတ္တာေတြက ျဖစ္ေနက်ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ထူးဆန္းတယ္ မထင္ဘူးေလ"
ဒါေပါ့။ အတြင္းထဲက ဒဏ္ရာေတြကို လူမျမင္ေအာင္ ဖံုးကြယ္ႏိုင္လ်ွင္ အျပင္ပန္း ဒဏ္ရာေတြက လိမ္ညာဖို႔လြယ္သည္ပဲ။ ဒါကို ဟိုမုဒိမ္းေကာင္ေတြကလည္း သိပါလိမ့္မည္။ သိလို႔ပဲ အသက္ေတာင္ မျပည့္ေသးေသာ၊ မရင္းႏွီးေသးသည့္ ေနရာစိမ္းတစ္ခုမွာ အားကိုးရာမရိွေသာ၊ ခိုကိုးရာမဲ့ကာ ေၾကာက္လန္႔အားငယ္ေနခဲ့ေသာ လ်ွံ႔ကို ဒီလို...။
YOU ARE READING
Romeo & Romeo
General FictionType - bl Genre - Drama Warning - Domestic abuse, Sexual assault
