Chapter 22
ေနာက္တစ္ေန့မနက္ အိပ္ရာႏိုးလာခ်ိန္မွာ လ်ွံ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္ၾကည္လင္လင္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေလးလံစြာ ထမ္းပိုးခဲ့ရေသာ အရာမ်ားကို လႊတ္ခ်လိုက္ရသျဖင့္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သြားသည့္ပံုစံ၊ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ သြက္သြက္လက္လက္ ရိွေနသည္။ စကားေျပာပံုကအစ ထိန္းခ်ဳပ္မေနရေတာ့ဘဲ ေပါ့ပါးေနသည့္ဟန္မ်ိဳး။ တိမ္ယံ့အက်ႌေပၚက ေသြးစက္မ်ားကိုလည္း အကဲခတ္သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တာကလြဲလို႔ ဘာမွမေမး။
အိမ္ျပန္ခရီးကိုေတာ့ လ်ွံကပဲ ကားေမာင္းသည္။ တိမ္ယံက မေန့ညက အိပ္ေရးပ်က္ထားတာမို႔ အိပ္ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ ကားေနာက္မွီကို မွီကာ မ်က္လံုးမ်ားမိွတ္ထားၿပီး လိုက္လာသည္။
ဒီေန့မနက္က တိမ္ယံ ေဆးရံုဆီဖုန္းဆက္ၿပီး စံုစမ္းလိုက္ေသးသည္။ မိုးစ်ာန္ဦး မေသပါ။ မေသရံုတမယ္ေတာ့ ျဖစ္ေနသည္တဲ့။ ပါးရိုး၊ ႏွာေခါင္းရိုးေတြက်ိဳးကာ သြားေတြလည္း အံုလိုက္ ကြၽတ္ထြက္ထားသည္။ လက္က်ိဳးတာအျပင္ နံရိုးေတြလည္း က်ိဳးထားေသးတာမို႔ အသက္ေကာင္းေကာင္း မရႉႏိုင္ဘဲ စက္ကိရိယာမ်ား အကူအညီ ယူေနရသည္တဲ့။ အနည္းဆံုး တစ္လေလာက္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္ျဖစ္ေနရမည့္ အေနအထား။
တိမ္ယံ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေသာ အၿပံဳးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ ကားေမာင္းေနေသာ လ်ွံကေတာ့မျမင္။
"တိမ္ယံ အိပ္ေနတာလား"
တိမ္ယံ မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္။
"တစ္ဝက္အိပ္ေနၿပီ"
"တစ္ဝက္ျပန္ႏိုးလိုက္ေတာ့။ ငါေျပာစရာရိွလို႔"
"ေျပာ။ အိပ္ရင္းနားေထာင္မယ္"
"အတည္နားေထာင္။ ငါ အေလးအနက္ စဥ္းစားေနတာ"
တိမ္ယံ့မ်က္လံုး မပြင့္ေသး။ မ်က္ခံုးေတာ့ ပင့္လာသည္။
"စကားႀကီးစကားက်ယ္ ေလသံနဲ႔ပါလားဟ။ ေျပာစမ္းပါဦး။ ဘာေတြမ်ား အေလးအနက္ စဥ္းစားေနတာလဲ"
"ငါအလုပ္ထြက္ေတာ့ရင္ ေကာင္းမလားလို႔"
ဒီေတာ့မွ တိမ္ယံ့မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္လာရံုသာမက ေခါင္းကပါ ဆတ္ခနဲ ေထာင္လာသည္။
YOU ARE READING
Romeo & Romeo
General FictionType - bl Genre - Drama Warning - Domestic abuse, Sexual assault
