"ធ្វើរឿងដែរមនុស្សធំធ្វើនោះអី"រាងក្រាសអោនខ្សឹបដាក់ត្រចៀករបស់រាងតូច ចំហាយក្ដៅអ៊ុនៗភាយប៉ះសាច់ធ្វើឲ្យសុងហ៊ុនព្រឺសម្បុលក្ញាក់ៗ ច្រមុះចចកកំណាចអោនទៅស្រង់ក្លិនឈ្ងុយឈ្ងប់ពីកញ្ចឹងកសរខ្ចី បបូរមាត់ឈ្មួលថើបនិងខាំបោះត្រាលើកញ្ចឹងករបស់សុងហ៊ុន បញ្ជាក់ភាពជាម្ចាស់របស់ខ្លួនប្រាណមួយនេះ
«ផាំង...»កែវកាហ្វេក្នុងដៃរបស់រាងតូចបានធ្លាក់បែក រាងក្រាសមិនខ្វល់ព្រោះក្លិនខ្លួនមួយនេះកំពុងតែពង្វក់តណ្ហារបស់នាយ ដុតកម្ដៅរាប់ម៉ឺនអង្សាសឹងតែឆេះមនុស្សទាំងមូល
«ហឹក...កុំអី...»សុងហ៊ុននិយាយស្ទើរតែមិនចេញព្រោះដៃមាំបែកសរសៃរបានវាយលុកដោយអង្អែលសព្វប្រាណរបស់ខ្លួនមិនក្រែងចិត្តម្ចាស់កាយអ្វីបន្តិចសោះ
«ជុកៗៗៗ កុំបញ្ឃប់យើងអី ពេលនេះកូនប្រុសរបស់យើងកំពុងតែត្រូវការឯងហើយ»និយាយរួចរាងក្រាសបានលើកបីកាយល្អិតមកទម្លាក់នៅលើគ្រែថ្នមៗទើបឡើងទ្រោមពីលើខ្លួន បបូរមាត់ទាំងពីរសារភ្ជាប់គ្នាអណ្ដាតអត់ឆ្អឹងបានប្រលែង ប្ដសប្ដូរទឹកមាត់គ្នា រាងតូចឈ្លក់វង្វេងនិងការថើបដល់រោលរាលមួយនេះបានតបស្នាមថើបទៅវិញយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ រាងក្រាសបង្អូលមកដល់កញ្ចឹងកថើបបឺតជញ្ជក់តាមចិត្តរបស់នាយចង់ មិនប៉ុន្មាននាទីភាពទើសទាល់ក៏បានរាយប៉ាយពីបន្ទប់ បន្សល់នៅរាងកាយអាក្រាត
កែវភ្នែកកញ្ច្រោលសម្លឹងមើលខ្លួនប្រាណឥតខ្ចោះមិនដាក់ភ្នែក ធ្វើឲ្យអ្នកដែរកំពុងតែត្រូវគេសម្លឹងអៀនស្ទើរតែជ្រែកដីទៅហើយ
«អស្ចារ្យ! ខ្លួនប្រាណឯងទាក់ទាញចិត្តយើងណាស់»រាងសង្ហារលាន់មាត់សរសើរមិនដាច់ពីមាត់
«នៅសម្លឹងយូរទៀតទេ?»សុងហ៊ុនសួរឡើង(ដឹងអត់អញអៀន)ហ៉ីស៉ីងញញឹមចុងមាត់មុននិងអោនទៅផ្ដិតស្នាមថើបលើដងខ្លួននិងខាំត្របាក់ឈើរីក្រហមព្រឿងៗ
«អ្ហឹក..ហ៉ីស៉ីង..កុំខាំ អ្ហឹក»សម្លេងថ្ងូរពិរោះបន្លឺឡើងវាហាក់ដូចជារណ្ដំចិត្តបុរសវ័យកណ្ដាលម្នាក់នេះដកចិត្តមិនរួច នរ:បានញែកជើងរបស់សុងហ៊ុនជាពីរដាក់លើស្មារបស់ខ្លួនរួចនាំយកកូនប្រុសរបស់នាយសាប់វាឲ្យរឹងបែកសរសៃរសឹមបញ្ចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់សុងហ៊ុន
«អ្អាក់...ហ៉ីស៉ីង..កុំទាន់កម្រើកអី»សុងហ៊ុនទទូចសុំទៅហ៉ីស៉ីង ពេបមាត់រកយំ តែសុំទោសប្រូនិងខ្វល់ទេ
«សុំទោសផង យើងទ្រាំមិនបាន អ្ហឹក»ហ៉ីស៉ីងកម្រើកចង្កេះពីយឺតទៅលឿន
«ហ៉ឹកៗ....ហ៉ីស៉ីង ខ្ញុំឈឺ..អើស តិច..តិចបានទេ»ទឹកភ្នែករាល់លានតំណក់ស្រក់ចុះមកឡើងដោយក្ដីឈឺចាប់ ម៉ែអាណាអត់ចេះថ្នមកូនអញសោះ រីឯខ្លួនរបស់រាងតូចក៏រឡាស់តាមកម្លាំងបុក
«កុំរឹតយើងខ្លាំងពេកទៅមើល យើងក៏ពិបាកមិនចាញ់ឯងប៉ុន្មានដែរ អ្ហឹក»
«អាស៉ីង...ចិត្តអាក្រ..អាក្រក់ អើសៗ អញប្រាប់..អើស ថាអញឈឺស្ដាប់គ្នា...មិន..បានទេ ហ៉ឹក ឬយ៉ាងមិច?»សុងហ៊ុនជេរយកតែម្ដង
«ចុម លេងជេរ»មានឯណា ហ៉ីស៉ីងលេងបុកបន្ថែមល្បឿនX100
«អ្ហឹក...អើសៗៗ...»អ្នកទាំងពីរថ្ងូរមិនដាច់ពីមាត់ ដប់នាទីក្រោយមកភាពឈឺចាប់ក៏បានរលាយប្ដូរមកជាភាពសុខស្រួលវិញ
«សុងហ៊ុន...ហៅឈ្មោះ អ្ហឹក របស់យើង»នាយបង្គាប់ឲ្យរាងតូចហៅឈ្មោះរបស់នាយ រាងតូចដូចចិត្តទៀតហៅឈ្មោះរាងសង្ហារមិនដាច់ពីមាត់
«អើសៗៗ ហ៉ីស៉ីង..»រាងតូចថ្ងូរឡើងទាំងភាពសុខស្រួលដែររាងក្រាសផ្ដល់ឲ្យ
«ល្អណាស់ អ្អាស់ អឹម»ហ៉ីស៉ីងអោនទៅផ្តិតស្នាមថើបលើបបូរមាត់ពណ៌ស៉ីជម្ពូ ដៃស្រឡូនទាំងសងខាងខ្ញាំដើមដៃនរ:សង្ហារដាច់រលាត់ចេញឈាម តែសួរថាឈឺអត់គឺអត់ទេ វាឈឺមិនស្មើភាពសុខស្រួលដែរមាននៅពេលនេះឡើង
«ហ៉ី..ស៉ីង..តិចៗ អើស គ្មានអ្នកណាដណ្ដើមទេ អ្ហេស»សុងហ៊ុននិយាយឡើងព្រោះហ៉ីស៉ីងបន្ថែមល្បឿនឥតឈប់(មនុស្សនិងល្មោមណាស់)
«យើងមិនឲ្យទេ បើសិន ហឹក ជាមានគេមកដណ្ដើមនោះ អើស»ហ៉ីស៉ីងងើយក្បាលថ្ងូរយ៉ាងមានក្ដីសុខ
«អឺស....»ទីបំផុតពួកគេទាំងពីរក៏ដល់គោលដៅ នាយសង្ហាសង្ងំបញ្ចូលមេជីវិតចូលទៅក្នុងខ្លួនរាងតូចសឹមប្រឡាប់ខ្លួនរបស់សុងហ៊ុន លើកត្រកៀកបន្តិចទើបស៊កកូនប្រុសរបស់នាយចូលម្ដងទៀត
«អ្ហឹក..អស្ចារ្យណាស់ ខ្លួនប្រាណនិងសម្លេងថ្ងូររបស់ឯងរណ្ដំចិត្តយើងស្ទើរឆ្កួតទៅហើយ ហ្អឹក»ហ៉ីស៉ីងនិយាយតែមាត់ទេ តែចលនាបន្ថែមល្បឿនមិនឈប់សឹងតែធ្វើឲ្យអ្នកខាងក្រោមសន្លប់ទៅហើយ
«លឿនជាងនិងបន្តិចបានទេ អើស»(យីកូន)
«អើស បានតែហៅយើងថាប្ដីសិនមក អ្ហឹក យើងបន្ថែមល្បឿនគុណនិង10 អើស»រាងក្រាសឧទានឡើង
«អើសៗ ប្ដីសម្លាញ់»ហ៉ីស៉ីងញញឹមយ៉ាងសមចិត្ត
«ប្រពន្ធសម្លាញ់ អ្ហាក់ អូនថ្ងូរឲ្យឮជាងនេះបន្តិចទៅ បងចូលចិត្តសម្លេងថ្ងូររបស់អូន អើស»
«អ្ហាក់ អ្ហឹកៗ»ពួកគេទាំងពីរបានបន្តដោះស្រាយសមីការដល់ភ្លឺឯណោះ(Deluluខ្លួនឯងខ្លះទៅ)
