This I Promise You

15

Kinabukasan, nagising ako habang nakatakip ng kumot ang katawan ko na hanggang dibdib. Malinaw sa alaala ko ang nangyari kagabi. Kung gaano kami kapusok sa isa't isa.

At hindi ko iyon pinagsisisihan.

Nang lingunin ko ang katabi ko, napangiti ako nang makitang tulog siya sa tabi ko, Malalim ang pagkunot ng noo habang nakayakap sa bewang ko. Para bang takot na takot siyang mawala ako.

But I was wrong. I was wrong that he really loves me.

"Hikari, I'm asking you. Kailan ka uuwi rito sa Pinas?" Tanong ni Miracle sakin habang magka-call kami. Nandito ako ngayon sa ibang bansa dahil rito na ako nakahanap ng trabaho after graduation.

Pagkatapos kasi noong graduation namin for college, naghintay lang ako ng apat na buwan bago lumipad rito sa America. Kasama ko ang pinsan ko na espanyol na si Richard. Mas matanda ako sa kaniya.

"B-Baka matagalan pa ako ng uwi, eh. I don't know. Kasabay ko kasi sa pag uwi ang pinsan ko, kaya malalaman pa kung kailan kami makakauwi dyan," sambit ko. Napabuntong hininga naman siya at hinaplos ang malaki na niyang tyan.

It's been four years after I left the Philippines, pero heto ako at nagre-relapse parin sa nangyari dati. I still remember our memories together. How much we loved each other. Lur laughs, our smiles to each other, the way we teased each other, but now, it's now all in the past.

"Are you saying that because that's the truth... or you're saying that because you're avoiding someone?" Nang uusisang tanong nya. Dahil magkavideo call, hindi ko ipinahalata ang paglunok ko. Kumuha pa ako ng tubig at nilagok iyon. "Napapainom ka pa. Are you okay now, Daichi?"

Napabuntong hininga ako at hindi kaagad nakasagot. Hindi ko alam kung ayos na ba ako. Nakamove on na ba ako? Nakalimutan ko na ba siya?

"It's still him. I knew it," she concluded. She's right. It's still him. It will always be him. "It's been four years since your relationship with him. I didn't have any idea what happened between the two of you, but I want you to decide for yourself. Wala ako sa lugar mo para pilitin ka sa isang bagay na hindi mo naman talaga gusto."

"May girlfriend na ba siya?" Tanong ko sa kaniya. Parang kinurot ang puso ko nang marinig ko ang malalim nyang pagbuntong hininga sa video call.

Nasa sala ako ngayon habang kausap siya dahil ang pinsan ko ay umuwi ng Spain para dalawin ang parents nya.

"Wala akong nababalitaan, Daichi," sagot nya, dahilan para hindi magbago ang sakit na nararamdaman ko. Nasasaktan parin ako. Pagdating sa kaniya, nasasaktan parin talaga ako. "But, I heard about his new company. Kakatayo at kakabukas lang no'n mga two years ago, pero matunog na ang pangalan ngayon. He's the owner of it. Nakakaproud, diba?"

Hearing the news about him, him being successful, makes my heart proud of him. I'm glad of his success. I'm really genuinely happy for his achievements.

Kahit naghiwalay kami, may magandang naidulot iyon sa buhay nya... sa buhay namin. It benefited the both of us.

Masakit man, pero we grow apart.

On that day after our anniversary... I always despise that day. I will always do.

Bago pa ako tuluyang maiyak, nagpaalam na ako kay Miracle at kumuha ng mga alak sa island bar rito sa kusina. Kumuha ako ng black label, white wine, at isnag wine glass.

Nagtungo ako sa kwarto ako at nagdesisyon na doon gawin ang pagpapakalasing... kung malalasing man ako.

Wala akong trabaho ngayon dahil day off ko. Nakapagpatayo na ako ng restaurant at coffee shop sa Pinas, kaya baka bumalik na rin ako doon. Nakapag ipon na ako ng malaking halaga, kaya sapat na iyon para sa akin. Miss na miss ko na rin kasi sila Mama at Papa. Sila ang naipit sa sitwasyon, kaya nagsisisi ako ng malala ngayon.