This I Promise You

21

"Take care, Tita, Tito," ani naman ni Tiffany samin bago kami tuluyang naglakad palabas ng bahay. Nagsimula kaming maglakad lakad nang tuluyang makalabas ng pinto ng bahay. Wala sa sariling dumapo ang tingin ko sa bahay nina Mizuki na halos katapat lang ng bahay namin. Mabilis kong iniiwas ang tingin ko roon at diretsong tumingin sa daan.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta, pero nakasunod lang ako kay Ichad dahil sa kalutangan ko.

"Ang tahimik natin, ah?" Untag ni Ichad sa katahimikang bumalot sa amin. "You saw him yesterday, right? Kaya ka nagmadaling umuwi rito dahil nandoon siya sa America."

Nagulat ako nang mapagtantong alam nya pala ang dahilan ng biglaan naming pag uwi.

"Can you be honest with me?" Seryosong tanong niya, dahilan para lingunin ko siya.

"What are you talking about? I'm always telling the truth," I said.

"Whenever I'm about to ask you about him, you will change the topic or lie to me about you being fine without him. Kitang kita ng dalawang mata ko, Daichi, kung paano ka nasasaktan sa tuwing nababanggit mo siya. Iniiwasan mo, pero hindi ka talaga makaiwas dahil baka mabuksan ang sugat na matagal mong hinilom mag isa... or should I say, 'yung sugat na akala mo naghilom na."

Saktong nakarating na kami sa garden. Pero imbes na doon tumambay, pumasok kami sa music hall at doon nagdesisyong mag usap.

Naupo kami sa carpeted floor at nakaupo roon habang nag uusap kami.

"Ichad-" Mabilis nyang pinutol ang pagsasalita ko.

"You don't have to explain it to me, Daichi. I understand you. I understand how much pain you felt from him. He hurt you. I couldn't judge him because I didn't know his reasons, the both of your relationship towards each other, but I saw you cried and how much you prayed to Him to ease the pain and to slowly remove it. I saw you struggling, Daichi, and I'm very sorry because you felt that. That you have to experience that," seryosong aniya bago lumapit sakin at punasan ang mga luhang pumapatak na pala mula sa mga mata ko. Malamlam ang mga mata nya habang nakatitig sakin. "You have no idea how much it hurts me to see you crying because of some stupid guy. You're hurting because of him, and it hurts for me to see you in that state. I miss your smile, your giggles, your laugh. I miss seeing you genuinely happy. I want to see it again, Daichi."

Bawat pintig ng puso ko, para akong sinasaksak sa sakit. Hindi ko maipaliwanag ang pagsakit ng bawat tibok ng puso ko habang nakatitig kami sa isa't isa.

"And I want to be the reason of your happiness, Daichi," seryosong aniya bago abutin ang kamay ko at hawakan iyon habang mabagal at maingat nyang hinaplos ang likod ng kamay ko habang nakatitig sa mga mata ko. "Daichi, I like you."

Doon ako natigilan. Hindi ako nakapagsalita kaagad dahil sa matinding gulat at pagkabigla na nararamdaman ko. Hindi ko maipaliwanag ang pagsakit ng dibdib ko sa bawat pintig nito.

"Ichad, we're cousins. It's incest," pumiyok ako nang sabihin iyon. Hinawakan ko rin ang kamay nya habang nakatitig sa mga mata nya at hinaplos iyon. "I like you, too, Ichad. Aaminin ko, I like you."

Nagliwanag ang mukha nya at para bang nakaramdam ng pag asa dahil sa sinabi ko.

"Then, let's take the risk, Diachi. I love you. God knows how much I love you, baby. I love you so damn much," he confessed. Napapikit ako at nag unahan sa pagtulo ang mga luha sa mga mata ko.

"But, it's not enough for me to take the risk, Ichad. Yes, I like you, but as a cousin. I love you, but only as a cousin, Ichad. We both know it's incest. It's wrong to love your cousin. I'm your cousin and you are my cousin," umiiyak na paliwanag ko sa kaniya.