ကျိုက်ယန် နှင့် အချိန်ဖြုန်းသည်က တစ္ဆေသရဲ နောက်ကလိုက်နေသလို ခံစားရစေသည်။
နောက်တစ်နည်းပြောရလျှင် ကျိုက်ယန်က တစ္ဆေသရဲထက် ပိုဆိုး၏။
ယခုမူ ဝမ်လင်းက အကြည့်ဖြင့် သတိပေးထား၍ အပေါ်ထပ်သို့ လိုက်မလာတော့ပေ။
တကယ်တမ်းတွင် နောက်ဆုံးအကြိမ် ဝမ်မိသားစု အိမ်ငယ်လေးမှ ထွက်ခွာလာပြီးနောက် ဝမ်မင်က ဤပြဿနာကို ဥက္ကဌချီ နှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ ပြောခဲ့သည်။
အကယ်၍ ဥက္ကဌချီ၏ ညွှန်ကြားချက်ကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် ကျိုက်ယန်က ဝမ်မင် သွားသည့် နေရာတိုင်းကို မျက်စိနောက်ဖွယ်ကောင်းအောင် လိုက်နေနိုင်ဖွယ် ရှိသည်။
ဒုတိယထပ်ရှိ အခန်းထဲကို ရောက်သည်နှင့် ဝမ်မင်က ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်သည်။
သူတကယ်ကို လုံးလုံးလျားလျား ကြေကွဲသွားသလို ခံစားနေရ၏။
ပြဿနာအရှိဆုံးမှာ ကျိုက်ယန်က သူ့အကြောင်း ဥက္ကဌချီထံ ဝမ်မင် တိုင်ကြားမည်ကို လုံးဝ မကြောက်ခြင်းပင်။
အိမ်ငယ်လေးထဲသို့ ဝင်လာပြီးနောက် ကျိုက်ယန်၏ သဘောထားမှာ ထင်ရှားသည်။
သူဘယ်လောက်ပဲ ဥက္ကဌချီကို အထွန့်တက်ပါစေ၊ ဥက္ကဌချီက သူ့ကိုယ်ပိုင် စိတ်ဆန္ဒဖြင့် ကျိုက်ယန်ကို မထုတ်ပယ်ရဲပေ။
ဝမ်မင်က တိုင်ကြားရုံသာ တတ်နိုင်ခဲ့သည်။
ယင်းမှာ "နတ်ကို ဖိတ်ခေါ်ရန် လွယ်ကူသော်လည်း ပြန်ပို့ဖို့ ခက်ခဲသည်" ဟူသောစကားလိုပင်။
ဟုတ်ပါသည်။ ဤကိစ္စတွင် ရှုပ်ထွေးသည့် အချက်အလက် အများအပြား ပါ၀င်၏။
၎င်းတို့ထဲမှ တစ်ခုမှာ ဝမ်မင်က နိုင်ငံတော်၏ အကာအကွယ်အောက်တွင် ရှိသင့်သူ တစ်ဦး ဖြစ်သောကြောင့် သီအိုရီအရ သူ့ကို ကာကွယ်ရန် စီစဉ်သူတိုင်းကို ငြင်းပယ်၍ မရပေ။
သုတေသီတစ်ဦး အနေဖြင့် သူက နေ့စဥ် သုတေသနလုပ်နေသည့်တိုင် ကျိုက်ယန်၏ "ကာကွယ်မှု" မှ မလွတ်ကင်းနိုင်ပေ။
တစ်ချိန်လုံး ငေးကြည့်ခံနေရသည့် ခံစားချက်က တကယ်ကို နာကျင်လွန်းလှသည်။
