ဆေးသောက်ပြီးနောက်တွင် ဖေဖေဝမ်၏ လိပ်ခေါင်းရောဂါက လုံးဝ ပျောက်ကင်းသွားသည်။
သို့သော် ဆေးအာနိသင် အပြယ်တွင် ဝမ်ကျောက်ကျွင့်၏ ရေခဲစွမ်းရည်ဖြင့် အတိုက်ခိုက် ခံလိုက်ရသလို အလွန်အမင်း အေးမြသော ခံစားချက်က ဖင်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ်ပင်။
ဤအေးမြသော ခံစားမှုကို ဖေဖေဝမ်က အချိန်အတော်ကြာအောင် ခံစားရမည် ဖြစ်သည်။
ပြင်းထန်စွာ နာကျင်ကိုက်ခဲမှု သက်သာသွားပြီးနောက် ဖေဖေဝမ်က ၎င်း၏ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်း တစ်လျှောက်လုံး ထုံကျင်သော ဝေဒနာ ပျံ့နှံ့သွားသည်ကို ခံစားရသည်။
ဤအချိန်တွင် သူက မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ပေ။
"မိန်းမတွေက အရက်စက်ဆုံးပဲ"
ဆိုဖာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသော ဖေဖေဝမ်က စိတ်ထဲကနေ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ငိုကြွေးလိုက်သည်။
အိမ်သာပေါ်မှာ အချိန်ကြာကြာ ထိုင်မရတော့မည့် အကြောင်းကို တွေးမိချိန်တွင် သူတကယ်ကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားရပြီး ဒေါသပင် ထွက်လာရသည်။
ဆိုရလျှင် အိမ်သာဆိုသည်မှာ စာရေးသူ၏ အတွေးအတွက် အတွေးအရင်းအမြစ် တစ်ခုပင်။
"..............."
ထွင်ထျန်းဟာအနေဖြင့်မူ ဖေဖေဝမ် လိပ်ခေါင်းပေါက်သည်ကို ပထမဆုံး အကြိမ် မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်။
သူက ဤအဖြစ်အပျက်ကြောင့် မတုန်လှုပ်ခဲ့ပေ။
တစ်ခါတရံ လူတချို့က "ဂုဏ်သိက္ခာ" ဟု ခေါ်သောအရာအတွက် အဘယ်ကြောင့် ခေါင်းမာနေကြလဲ သူနားမလည်နိုင်ပေ။
ဒါက လိပ်ခေါင်းရောဂါလေးသာ ဖြစ်သည် မဟုတ်လော။
သူသာ လိပ်ခေါင်းရောဂါဖြစ်လျှင် ဖေဖေဝမ်လို ခေါင်းမာမနေဘဲ သူ့တင်ပါးဖြင့် ဆရာလေးလင်း၏ လက်ကို စက္ကန့်မလပ် ပွတ်သပ်လိုက်မည်ဟု တွေးတောခဲ့သည်။
တင်ပါးဖြင့် ပွတ်လိုက်ရုံဖြင့် နာကျင်မှုက ယူပစ်သလို ပျောက်သွားလိမ့်မည်သာ။
ဤရောဂါက ကြုံတွေ့ရတတ်သည့် ကိစ္စတစ်ခုသာ ဖြစ်ပြီး ခေါင်းမာသင့်သော အရာမဟုတ်ဟု သူက ယူဆခဲ့သည်။
