"အတူတူရေချိုးတယ် ဟုတ်လား"
ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ်က သူ့ကိုယ်သူ တည်ငြိမ်အောင် မနည်းထိန်းယူနေရသည်။
ကျင်းရှီနှင့်ယင်းရှီ ကြီးပြင်းလာသည်ကို သူကြည့်ခဲ့ရသည်။
၎င်းတို့က အခြေခံအားဖြင့် ပြင်ပကမ္ဘာနှင့် အဆက်အသွယ် မရှိသောကြောင့် ၎င်းတို့၏ အသိပညာ အားလုံးမှာ အင်မော်တယ် ထုန်ရာ ဆီကသာ ဖြစ်သည်။
၎င်းတို့က နေ့စဥ်ဘဝကို ကျင့်ကြံခြင်း အပြင် စာသင်ချိန်များဖြင့် ကုန်ဆုံးလေ့ရှိသည်။
သူတို့က ထက်မြက်ပြီး ဖြူစင်သော ကလေးများ ဖြစ်သည့်အပြင် အကျင့်ပျက်ခြစားသော အကျင့်မျိုးမရှိပေ။
သို့ရာတွင် အင်မော်တယ်ထုန်ရာက သူတို့ကို ဤရှုထောင့်အကြောင်း သင်ပေးဖို့ မေ့သွားပါသလော။
ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က လမ်းလျှောက်ရင်း စဉ်းစားကာ သူ့မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
ယောက်ျား နှင့် မိန်းမ တူညီမှုမရှိဟု သူ ခံစားမိသည်။
မောင်နှမအရင်းများ ဖြစ်လျှင်ပင် ထိုမျှအထိ ရင်းနှီးမနေသင့်ပေ။
ထိုအချိန်တွင် သူက သူ့ညီမ ဗုံးပစ်နတ်သမီးကို ရုတ်တရက် သတိရသွားသည်။
သူမက နာခံမှုရှိသော ယင်းရှီနှင့် မတူဘဲ အလွန် ကြမ်းတမ်းသူ ဖြစ်သည်။
ယခုခေတ်တွင် သူ့ညီမလို မိန်းကလေးများ ရှိသေးလျှင် အရိုးဆေးရုံတွင် ကုတင်ပင် လုံလောက်မည် မဟုတ်ဟု ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က လေးလေးနက်နက် ခံစားလိုက်ရသည်။
သူ၏ စိတ်ကူးစိတ်သန်းများ ကွန့်မြူးလာသည်နှင့်အမျှ ကျင်းရှီနှင့်ယင်းရှီတို့က အဖြူရောင် ၀တ်စုံဝတ် လူငယ်လေးအား ဦးဆောင်၍ ဆိတ်ငြိမ်သော ဝါးနက်တောကို ဖြတ်ကာ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။
ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင် နောက်ကျော၌ ဘူးသီးခြောက် တစ်လုံးလွယ်ထားသော လူငယ်တစ်ဦး ရှိနေ၏။
ရေကန်နားတွင် ထိုလူငယ် ရပ်နေသည်က အလွန်ပင် တည်ငြိမ်အေးချမ်းနေပုံရသည်။
