"အဲဒါဘယ်သူလဲ"
"ဘယ်သူက ဒီလိုလုပ်လိုက်တာလဲ"
တာအိုဆရာ တောက်တိက ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်လိုက်ရာလေထုက တုန်လှုပ် ချောက်ခြားစရာ ကောင်းသည့် လှိုင်းအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားသည်။
ထို့နောက်တွင် သူက လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ပြီး စွမ်းအင် လှိုင်းလုံးများကို အလွယ်တကူ ချေဖျက်ပစ်လိုက်သည်။
"စီနီယာအကို.. ဒါမင်းလက်ချက် မဟုတ်လား"
တာအိုဆရာ တောက်တိက ရှူးရှူးရှဲရှဲ ဖြစ်နေသည်။
ရှေးဟောင်းစာအုပ်ကြီး "...???..."
လက်သည် တရားခံဖြစ်သည့် ဝမ်လင်းက ၎င်းတို့ အနီးနားတွင် တိတ်တဆိတ် စောင့်ကြည့်နေသည်။
"............"
အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ဝမ်လင်းက ဝင်ရှုပ်မိသလို ခံစားခဲ့ရသည်။
အစောပိုင်း တိုက်ခိုက်မှု တစ်ကြိမ်က လွှဲလျှင် ဤနှစ်ယောက်တွင် အသေအကျေ တိုက်ပွဲဝင်ရန် ပြတ်သားသော ရည်ရွယ်ချက်ကို မတွေ့ရသေးပေ။
ယင်းက ဘေးမှကြည့်ရှုနေသူ ဝမ်လင်းကို အံသြသွားသလို ခံစားရစေသည်။
အကြောင်းမှာ အမှန်တကယ် တိုက်ပွဲ စတင်ချိန်မှသာ သူ၏ အစီအရင်က အသုံးဝင်နိုင်မည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။
ထို့ကြောင့် လက်ရှိတွင် ကူကယ်ရာမဲ့သလို ခံစားနေရ၏။
ထို့အပြင် နောက်ထပ် ပြဿနာတစ်ခု ရှိသေးသည်။
ယင်းမှာ အသေအကျေ တိုက်ပွဲ ဖြစ်လာခဲ့လျှင် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာကို မဖော်ပြဘဲ ဤဂိုဏ်းတူ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်ကြားမှ ပဋိပက္ခကို သူ ဘယ်လို ကူညီဖြေရှင်းရမလဲ ဆိုသော အချက်ပင်။
ဝမ်လင်းက မေမေဝမ်၏ ဝတ္ထုကို အစမှအဆုံးထိ ဖတ်ခဲ့၏။
သူမ ရေးသားခဲ့သော ဝတ္ထုထဲတွင် လူသတ်သမားများသည် အစုအပြုံလိုက် သေစေနိုင်မည့် တိုက်ခိုက်မှုများကို တစ်ခါမျှ မပြုလုပ်ခဲ့ပေ။
အများစုမှာ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခြင်းများသာ ဖြစ်ပြီး ယင်းမှာ လူသတ်သမားများနှင့် အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်ခဲ့သည်။
