အဆုံးသတ်တွင် ကျိုက်ယန်၏ မကျေမနပ် အကြည့်အောက်မှာပင် ဝမ်မင် နှင့် ကျိုးရီတို့က အစီအရင် အတားအဆီးထဲသို့ ဝင်သွားခဲ့သည်။
ခမောက်ကွဲသွားသော ရဲမှူးက အသည်းကွဲသော မျက်နှာဖြင့် မြေပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်ကျသွားသည်။
သူက ငိုချင်သော်လည်း မျက်ရည်မကျနိုင်ခဲ့ပေ။
ပျက်စီးသွားသော သံခမောက်မှာ ပြည်သူပိုင်ပစ္စည်း ဖြစ်၍ သူ့လစာထဲမှ စိုက်လျော်ရမည် ဖြစ်သည်။
ထိုထက် အရေးကြီးဆုံးအချက်မှာ ဤ ရက်စက်သောတိုက်ခိုက်မှာက အလွန်ကြောက်စရာ ကောင်းနေခြင်းပင်။
ဝမ်မင် နှင့် ကျိုးရီတို့က အတားအဆီးကို ဖြတ်သွားသည်အားကျိုက်ယန်က အံကြိတ်၍ ကြည့်နေခဲ့သည်။
ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လေထုက အေးခဲသွားသည်။
ရဲအရာရှိများက စကားမပြောရဲတော့ဘဲ ငြိမ်ကုန်သွားကြ၏။
ဝမ်မင် ပြောခဲ့သည့်အတိုင်းပင်။
ဤတစ်ကြိမ် စစ်ဆင်ရေး၏ ခေါင်းဆောင်မှာကျိုးရီဖြစ်သည်။
ခမ်းနားသော အင်မော်တယ် အထူးတပ်ဖွဲ့ဝင်လည်းဖြစ်၊စစ်မှုထမ်းကောင်း တံဆိပ်များစွာ ရရှိထားသူလည်း ဖြစ်သည့် ကျိုက်ယန်က အထက်လူကြီး၏ အမိန့်ကို ဘယ်သောအခါမှ ချေပနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
ယင်းက သူမအတွက် လုပ်ရကိုင်ရ အခက်ဆုံး အချက်ပင်။
ဝမ်မင်က အတားအဆီးထဲသို့ ဝင်သွားသည်ကို သူမ ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘဲ ငေးကြည့်နေခဲ့ရသည်။
သူမက ပခုံးပေါ်ရှိ ခမ်းနားသော အင်မော်တယ် အထူးတပ်ဖွဲ့၏ သင်္ကေတကို လုံးလုံးလျားလျား ဆုတ်ဖြဲရန်ပင် စိတ်ထဲ၌ တွေးနေမိသည်။
သို့သော်လည်း သူမက ဝမ်မင်၏ ကိုယ်ရံတော်အဖြစ် လိုလိုချင်ချင် လျှောက်ထားခဲ့သူ ဖြစ်သည်။
ဤအတွကိ သူမ၏ တပ်ဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က သူမကို သုံးနှစ်ခွင့်ပေးခဲ့၏။
အချိန်တန်လျှင် သူမက တပ်ဖွဲ့ဆီသို့ ပြန်သွားရပေဦးမည်။
ထို့ကြောင့် သူမက ခမ်းနားသော အင်မော်တယ်အထူးတပ်ဖွဲ့ဝင် တစ်ဦးဖြစ်နေဆဲ ဖြစ်သည်။
