ဝမ်လင်းက ယနေ့ညအတွက် ဟင်းပွဲများ အလျှံပယ်ရှိနေသည်ကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရသည်။
အများစုမှာ သူတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသော အရာများ ဖြစ်သည်။
ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် ဟင်းရှစ်မျိုးကျော် ရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း ဖိုးဖိုးဝမ် နှင့် မေမေဝမ်က မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အလုပ်ရှုပ်နေဆဲ ဖြစ်၏။
ဝမ်လင်းက ဤအရာမျိုးကို စိတ်မဝင်စားပေ။
ဖေဖေဝမ်က သတင်းစာဖတ်နေသည်။
ဝမ်လင်း ပြန်ရောက်လာသည်ကို မြင်လျှင် သတင်းစာကိုအလျင်အမြန်ချလိုက်ပြီး အနက်ရောင် မျက်မှန်ကို ပင့်တင်လိုက်သည်။
"မင်းအဖိုးက မီးဖိုချောင်သုံးဓားဂိုဏ်း ခေါင်းဆောင် ကျန်းဟိုင်ဖူနဲ့ ဟင်းချက်ပြိုင်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတာမို့ ဒီနှစ်ရက်လုံး ဟင်းပွဲတွေ အများကြီး စားရလိမ့်မယ်"
"ဒီနေ့ မင်းအမေနဲ့ မင်းအဖိုးက စျေးထဲကနေ ပစ္စည်းတွေအများကြီးဝယ်ခဲ့တယ်.. သုံးဘီးဆိုင်ကယ်တောင် သယ်မနိုင်တော့တဲ့ အထိပဲ"
"အချင်းချင်း တကယ်ကြီး ပြိုင်ကြမှာလား"
ဝမ်လင်း အံ့သြသွားသည်။
"မင်းအဖိုးက အငြိမ်းစားယူပြီးတဲ့နောက်မှာ အရမ်းပျင်းနေပုံရတယ်.. ဒါကြောင့် သူစိတ်ပျော်ရွှင်ရင် ပြီးတာပဲလို့ သဘောထားလိုက်တယ်"
ဖေဖေဝမ်က မချိပြုံးပြုး၍ ပြောလိုက်သည်။
ဝမ်လင်းက ဘာစကားမှ မပြောတော့ဘဲ ဧည့်ခန်းထဲမှ ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်ရာ အတွင်းထဲမှ ပစ္စည်းများကို မြင်ပြီး ချက်ချင်းပင် ထိတ်လန့်သွားသည်။
ဖိုးဖိုးဝမ်တို့က ထိုမျှ ဝယ်ယူလိမ့်မည်ဟု သူ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးပေ။
ပစ္စည်းအားလုံးကို သုံးဘီးဆိုင်ကယ်ဖြင့် သယ်မသွားနိုင်သည်မှာ အံ့သြစရာ မဟုတ်ပေ။
ဤရေခဲသေတ္တာကို ဝမ်လင်းသာ အထူးတလည် မပြောင်းလဲခဲ့လျှင် ပစ္စည်းအားလုံးကို အထဲတွင် ထည့်ထားနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ရေခဲသေတ္တာထဲမှ အစားအစာများက သူတို့အတွက် တစ်လလုံးစာ ဖူလုံလောက်သည်ဟု ဝမ်လင်း ခံစားမိသည်။
