ဇာတ်လမ်းက အနည်းငယ် ထူးဆန်းသော်လည်း တကယ့်အဖြစ်အပျက်ဖြစ်သည်။
ဖန်းကွမ်းက နှင်းရွာတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို ပြောပြရင်း သူ့မျက်လုံးထောင့်ကနေ ကြည်လင်သောမျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။
ဘဝမှာ အင်တာနက်သုံးချင်တဲ့အခါတွင် wifi မရှိသည့်အခါ၊ အိမ်သာသုံးနေချိန် အိမ်သာသုံးစက္ကူ မရှိသည့်အခါ၊ အသင့်စားခေါက်ဆွဲခြောက်တွင် ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်များ ကင်းမဲ့သည့်အခါ၊ မသေခင်မှာ သင့် ပိုက်ဆံတွေကို အကုန်အစင် မသုံးစွဲနိုင်ခဲ့တဲ့အခါ စသည်တို့ထက် ပို၍ နာကျင်စရာ ဘာမှမရှိခဲ့ပေ။
"ညီနောင်ခွေး.. ဒီပစ္စည်းကို ယူလိုက်.. မင်းအနေနဲ့ ငါ့တောင်းဆိုချက်ကို အပြင်က စီနီယာဆီ တင်ပြပေးရင်ရပါပြီ"
ဖန်းကွမ်းက ထွင်ထျန်းဟာကို ပြောလိုက်သည်။
သူက သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးသားပင်။
အင်မော်တယ်အရှင်မြတ် အဆင့်မှာ လူအများစု မက်မောသောအဆင့် ဖြစ်သော်လည်း လွယ်လွယ် မရရှိနိုင်သောအရာ ဖြစ်သည်။
ဖန်းကွမ်းက အစောပိုင်းနှစ်များတွင် သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲကို ဖြတ်ကျော်ရန် သမားရိုးကျ နည်းလမ်းများကို ရှာဖွေခဲ့သော်လည်း အန္တရာယ်အနည်းဆုံး နည်းလမ်းကို ရှာဖွေရန် နှစ်ပေါင်းငါးရာ ကြာခဲ့ရသည်။
ထို့အပြင် အလွန် အရေးကြီးသော အချက်မှာ သူ့ကိုကူညီရန် လူကောင်းတစ်ဦး လိုအပ်နေခြင်းပင်။
ထို့ကြောင့် ဝမ်လင်း နှင့် တွေ့ကတည်းကပင် ဖန်ကွမ်းက ဤကိစ္စကို စဉ်းစားနေခဲ့သည်။
စိတ်ဝိညာဉ်နေရာလွတ်မှ မထွက်ခွာမီ ထွင်ထျန်းဟာက စာလိပ်ကို နေရာလွတ် မျိုချခြင်း စွမ်းရည်ကို အသုံးပြု၍ တိုက်ရိုက်မျိုချခဲ့သည်။
နေရာလွတ်ထဲမှ ထွက်သွားပြီးနောက်တွင် ထွင်ထျန်းဟာက သတိပြန်လည်လာသည်။
မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ငွေရောင်ဆံပင်နှင့် ချာတိတ်လေးက စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေသည်ကို သူ တွေ့လိုက်ရသည်။
