ထွင်ထျန်းဟာက အစပိုင်းတွင် သူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာအသစ်နှင့် လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်အောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ပေ။
ထိုထက်မက ခေတ်မီ လူသားကျင့်ကြံသူများ၏ မြို့ပြလူနေမှုပုံစံက သူ့ကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ထိတ်လန့်စေခဲ့သည်။
သို့သော် နောက်ပိုင်းတွင် သူက ခေတ်ကာလနှင့် တစ်သားတည်း ဖြစ်လာပြီး လူသားကမ္ဘာတွင် နေထိုင်ရသောဘဝက အလွန်ပျော်စရာ ကောင်းကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့သည်။
အနည်းဆုံးတော့ ဖားပြုပ်မျိုးနွယ်စု၏ သန်းနှင့်ချီသော ဘဝများအတွက် နေ့ရောညပါ အလုပ်လုပ်စရာမလိုပေ။
ထွင်ထျန်းဟာ အတွက် ၎င်း၏ ဖားဘဝ ပြီဖုံးကာချမှုကို ဤသို့နှယ် အကျဉ်းချုံးနိုင်သည်။
ဖားများသည် သဘာဝအတိုင်း အိပ်စက်ခြင်းကို နှစ်သက်ကြ၏။
သို့သော်လည်း ထွင်ထျန်းဟာက နတ်ဆိုးဘုရင် ဖြစ်လာပြီးနောက်တွင် သူ့လူမျိုးအတွက် တစ်နေကုန်နီးပါး တာ၀န်ထမ်းဆောင်ခဲ့ရပြီး အိမ်နီးချင်း နတ်ဆိုးမျိုးနွယ်များနှင့်လည်းအဆင်ပြေစွာ ပေါင်းသင်းနိုင်မည့် နည်းလမ်းများကို တွေးတောခဲ့ရသည်။
မာကျောက် ကစားသည့်အခါမှာပင် စကားတစ်ခွန်းမှားလျှင် စစ်ပွဲ ဖြစ်ပေါ်စေမည်ကို ကြောက်နေရ၏။
သို့သော် ဆရာလေးလင်း၏ အိမ်တွင်မူ ပင်ပန်းသည်ဟု မခံစားရသည့်အပြင် ကိုယ့်ဘဝကိုယ်ပိုင်သည့် ခံစားချက်မျိုးကို ရရှိခဲ့သည်။
ထို့အပြင် ဖားပြုပ်မျိုးနွယ်စုက သူ့အပေါ်တွင် တာဝန်မကျေဟု သူခံစားရ၏။
သူက လူသားကမ္ဘာတွင် ရှိနေသည်မှာ ခြောက်နှစ်ရှိနေပြီ ဖြစ်ပြီး ဖားပြုပ် မျိုးနွယ်စု၏ အော်ရာကို တစ်ခါမျှ မခံစားခဲ့ရပေ။
ရှင်းလင်းစွာပြောရလျှင် လူသားကမ္ဘာ၌ သူ့ကို လာရှာသည့်လူ တစ်ယောက်မှမရှိပေ။
ဖားပြုပ်မျိုးနွယ်စုဝင် အားလုံးက သူသေသွားပြီဟု ထင်နေကြတာလည်း ဖြစ်နိုင်၏။
ခြောက်နှစ်ကျော် ဆိုသောအချိန်မှာ ဖားပြုပ်မျိုးနွယ်စု အတွက် ပြည်လုံးကျွတ် ဆန္ဒခံယူပွဲဖြင့် ဘုရင်အသစ်ကို ရွေးချယ်ရန် လုံလောက်သောအချိန် ဖြစ်သည်။
