Treacherous Heart 1: Ever The Same

Pahina 27

No matter what!

The way his kisses claimed me was intense. Hindi ko mabilang kung ilang beses akong muntikan dumausdos mula sa kanyang hawak dahil sa panghihina. Nakakalilyo ang bawat hagod ng malambot niyang labi sa akin.

Ang bawat galaw niya ay mapang-angkin. Mula sa pwesto ng kanyang kamay sa likuran ng aking batok para lang masiguradong hindi ako makakalayo, hanggang sa pag hapit ng braso niya sa aking baywang para manatiling magkalapit ang aming mga katawan ay nakakapanghina.

Parang hindi siya nakukuntento, parang kahit anong lapit namin ay hindi sasapat sa kahit anong hinahanap niya.

We were both soaking wet from the rain, I could feel his hot skin beating the coldness of the raindrops dripping through his arms. Marahas ang pag-angat at baba ng aking dibdib. Nag kukulang na ang aking pag hinga sa mga halik niya.

This is beyond me!

I... I have always... silently and forbiddingly dreamt about being intimate with him again. Pero tinanggap ko ng sa panaginip nalang iyon at hindi na mangyayari. Pero ito siya ngayon, niyayakap at buong puso na inaangkin ang labi ko.

Like my most private thoughts were realizing in front of me.

From my mind, an old image of him crouching, tilting his head to have a better access of my lips... has realized and became a reality now.

Nandito talaga siya! At hindi lang basta nasa harapan ko! He's mad and kissing me!

He pulled away a little. Pero sapat lang para makahinga kami pareho. My eyes opened a bit, muntik ko na siyang matignan sa mga mata niya pero sa hiya ko ay bumagsak ang tingin ko sa kanyang bahagyang nakabukang bibig.

We both panted.

My heart pounded differently inside me now. Kung kanina ay dahil sa mga halik niya, ngayon ay dahil sa presensya niya.

Bahagya ng kumalma ang kanyang pag-hinga. Ipinatong niya ang noo niya sa akin at halos maduling ako sa lapit ng mukha niya.

My eyes lingered below... on his shoulder blades. May kakaunting pamumula iyon, marahil dahil sa bigat ng mga binubuhat niya. I suddenly had an urge to talk to him but I was just so confused and scared at the same time.

Tila nablangko ang isipan ko. My deep thinking was washed away like a tsunami conquered it. Kahit na anong kalap ko ngayon para mag isip ay walang gustong paluguran ang utak ko.

All I could think about now is him... in front of me.

Ang kanyang kanang kamay ay inabot ang kaliwang pisngi ko. Marahan niyang pinalandas ang likuran ng kanyang hintuturo para punasan ang natitirang bakas ng pag landas ng luha ko roon.

Napalunok ako. Nag-init muli ang mga mata ko.

His touch was soft... but why am I hurting because of it?

"Umiiyak ka..." his voice came out raspy and dark.

I remained looking down. I can't look at him, baka wala na akong balikan na katinuan ko kung titignan ko pa siya sa mata.

"Malungkot ka." Aniya na may himig ng pag babanta.

He craned his neck to search for my eyes but I shook my head and looked elsewhere to tell him that I won't look at him!

He sighed harshly.

"Hindi ka pwedeng malungkot..."

My brows furrowed. His breathing got heavier again.

"Kasi ikaw ang umalis. Ikaw ang nang-iwan. If you show yourself like this, I won't accept it. Dapat masaya ka sa desisyon mo. Dapat masaya ka sa pinuntahan mo noong iniwan mo ako. Because if you're not... then what was it all for? Para saan pa ang pag layo mo mula sa akin. So... you... can't show... yourself like this... to me..." he languidly said to me, with carefulness but... with pain caused by betrayal.