Treacherous Heart 1: Ever The Same

Pahina 29

I am sorry

Naisara ko ang bibig ko at napakurap-kurap sa narinig.

Engaged?

Hindi ko alam... kung... ano ang iisipin ko. My mind was too clouded from the news I just heard and... my heart was definitely infiltrated by longing, sadness... and hurt. Tila nanumbalik sa akin ang mga nangyari noon. They are still vivid to me, parang kahapon lang.

Hindi ko naman iyon ikakaila sa sarili ko.

All these years, his claim in my heart didn't even shrink, kung ano man... nanatili ito... o baka mas lumaki pa? How? I do not know.

Pero hindi dapat. Tapos na kami. Ako pa nga ang nag tapos 'non diba? Wala akong karapatan na mag isip ng kung ano-ano pa. Kung noon, puro puso ang pinaiiral ko, ngayon... I have to think maturely and rationally.

"Avery..." he called my name, just enough for me to hear.

My eyes didn't know where to look. I tried looking at Anton, pero tanging iritasyon lang sa lalaking kaharap ang nakita ko. Then... to Tobias...

Tobias' eyes were fixated on me... only...

Parang ako nalang ang nakikita niya. Hindi niya pansin ang matalim na tingin ni Anton. He was just intently staring at me, reading and weighing my thoughts. Kung noon, nababasa niya ako, ngayon alam kong hindi na. Dahil ako mismo ay nagugulat sa mga sarili kong pag babago.

I can see longing... care... frustration... and fear... on his eyes.

Fear?

Para saan iyon? Sa akin? Natatakot siya?

"Avery—"

He was about to step closer but Anton...

"You're damn engaged, Lim! Then you still want to get near her?! What do you take her for, huh?!" Asik ni Anton.

The word 'engaged' painfully rung inside my ears.

"I am not! I do not accept! I will not be engaged to anyone!" Galit na balik ni Tobias, his voice was so firm, hard and aggressive that I can almost feel him almost punching Anton.

"Sabihin mo 'yan sa pamilya mo! Because last time I checked, iyon ang nasa balita. Affirmed by both parties." Sarcasm was dripping on Anton's voice.

Engagement...

Na naman? Hindi na ba iyon matatapos? Bakit hindi nalang idiretso sa kasal? Para isahang sakit nalang? But then, why do I have to know about it... sanang hindi ko nalang alam.

Yumuko ako at tinago ang sarili ko sa mata ng mga tao.

"Anton..." I whispered.

Hinawakan ko ang tela ng kanyang damit, I tugged it a little to get his attention.

"Yes..."

Humina ang boses niya at nilingon ako ng kaunti. Nanatili akong nakayuko, hindi na kinakaya ang nararamdaman kong tingin ng ilang tao na napapatingin sa gawi namin. Hindi na rin ako komportable sa lugar na ito, sa ingay at iba't ibang ilaw na tumatama sa mukha ko, pati sa amoy... at sa huli, hindi ko na kaya ang presensya ng lalaking pinakamamahal ko sa harapan namin.

I could deal with a heartbreak, basta wala siya sa harapan ko.

"Can we go home..." I said with my small voice.

Narinig ko ang kanyang pag buntonghininga.

"Of course..." aniya.

I nodded and waited for him to move.