ဒီဇင်ဘာမှသည် (Starting in December)

🚨အပိုင်း သုံးဆယ့်ငါး🚨

(ဒီအပိုင်းကတော့ Mature on ထားရတဲ့ အဓိက အကြောင်းအရင်းပါ။ Bed scene မရေးတာ ကြာပြီဆိုတော့ အတတ်နိုင်ဆုံး သိမ်မွေ့အောင် ကြိုးပမ်းအားထုတ်ထားပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ကာရိုက်တာကိုလည်း မပျောက်သွားဖို့ စီမံရသေးတာမို့ ဒီအပိုင်းမှာ အနည်းငယ် ပွင့်လင်းကြမ်းတမ်းတဲ့ စကားအသုံးအနှုန်းတွေ၊ အသက်မပြည့်သေးသူတွေ မဖတ်ရှုသင့်တဲ့ သရုပ်ဖော်မြင်ကွင်းတွေ ပါဝင်တာကြောင့် အသက်ပြည့်ပြီးသူများသာ ဖတ်ရှုပေးပါလို့ မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်။ ဂျီကောင်တို့က အကုန်အသက်ပြည့်ပြီးပြီလို့တော့ ထင်မိတာပဲ။ ဘာလို့ဆိုအတူရှိခဲ့တာ ၅ နှစ်တောင် ကြာပြီးကိုးနော်။ be enjoy ပါ)

အခန်းထဲရောက်တော့ လင်းယံကို ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်ပြီး အပေါ်တက်ဖိကာ အကြမ်းပတမ်း စနမ်းတော့တာပဲ။ ရေစိုနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် မွေ့ရာတွေ အကုန်စိုကုန်တာသိပေမယ့် မထိန်းထားနိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းနမ်းချင်တယ်၊ လင်းယံနှုတ်ခမ်းတွေကို အသက်ရှုရပ်မတတ်နမ်းချင်တယ်။ လင်းယံ တစ်ကိုယ်လုံးကို နေရာလပ်မကျန်အောင် ထိချင်တယ်။

အဝတ်မပါတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုရဲ့ ပွတ်တိုက်ထိကပ်မှုမှာ လင်းယံက မခံနိုင်ပါဘူး။ သူမခံနိုင်လောက်အောင်လည်း တမင်နမ်းနေမိတာ။ နှုတ်ခမ်းကနေ ပုခုံးထိ ဆင်းလာပြီးတော့ လည်ပင်းသားတွေ၊ ရင်ဘတ်တစ်လျှောက်နဲ့ ဗိုက်တွေပါမကျန် ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းနေတာမို့ လင်းယံက အိပ်ရာခင်းစတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း အလူးအလဲပါပဲ။

"မြေ့ ... မြေ့ အင်း"

သူ့အသံတွေကို ပိတ်ထားဖို့ရာလည်း မတတ်နိုင်ရှာပါဘူး။ မွတ်သိပ်နေတဲ့အနမ်းတွေကြားမှာ လင်းယံ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက ညွတ်ကွေးပြီး သူ့လက်ချောင်းတွေက ကျွန်တော့်ကျောကို သည်းသည်းမည်းမည်း ကုတ်တွယ်ထားရင်းနဲ့ မောဟိုက်တုန်ယင်စွာ မြည်တမ်းနေခဲ့ပါတယ်။

တုန်ဟိုက်လှိုက်မောနေတဲ့ လင်းယံကိုကျောကနေ ဆွဲပွေ့ယူပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံထွေးပစ်လိုက်တော့ လင်းယံသောက်ထားတဲ့ ဝိုင်အရသာက ကျွန်တော့်ဆီမှာ ကပ်ငြိချိုရီစွာ။