Büyük bir holding iş sahibi Pars Aras. Ve en alt rütbede çalışan onun güzeller güzeli küçük kızı Lidya Özer.
X Gerçek baba kız hikayesi değildir!
X Yaşı küçükler için uygun değildir.!
Bölüm biraz geç geldi farkındayım ama güzel bir bölümle dönüş yaptığıma inanıyorum.
Ufak seçimler yüzünden kendime vakit ayıramıyorum ve bu yüzden yazmaya da daha fazla vakit ayırmaya çalışıyorum fakat eskisi gibi hızlı gelmiyor. Yazmayı çok seviyorum bu yüzden buna anlayış gösterirseniz çok sevinirim <3
Sizleri bölümle baş başa bırakıyorum, iyi okumalar... 🎀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Günaydın babacığım!" Yavaşça açılan gözleri ile bana baktı. Dudaklarındaki gülümseme büyürken boynumun altında kalan kolunu kendine doğru çekerek, beni de kendisine yaslamıştı.
"Pekala bu gün işe gitme." Başımı kaldırıp onun yanağını okşadığımda gözlerini kapattı. Aldığı nefesi verdikçe sanki bende nefes alıp veriyordum. Kalp atışlarını duydukça sanki benim de kalbim atıyordu.
"Bu gün Kübra ile alışverişe gidecektik..." diye mırıldandığımda gözlerini açtı.
"Öyle mi?" dedi beni sorgulayarak. Henüz iznini vermemişti.
"Ağrıyan kalçanla mı?" Hafifçe kıpırdanarak ona sokuldum.
"Babam beni iyileştirmek ister belki?" Güzel kokusuna sığındığım boynu ile eli battaniyenin altından çıplak kalan vajinamın üzerine gitti.
"Elbette babacığın seni iyileştirebilir..." ne yapacağının verdiği belirsizlikle sıcak elini hissederek beklediğimde dudaklarımı ısırdım.
"Zaten sadece sen yapabilirsin..." dediğimde gözlerini kapatırken kalçama uzanan eli ile beni kendisine bastırdı.
"Sen akıllı bir kızsın Lidya. Her şeyi ezberleyebilir, aklında tutabilirsin. Çok gelişmiş bir matematik hafızan var. Öyle güzel yerlere gelebilirsin ki..."
"Bu da nerden çıktı şimdi?" Alayla ona güldüğümde gözlerini açıp bana baktı.
"Bana ihtiyacının olmadığını sende biliyorsun. Yaşadıkların yüzünden güçlü bir kız olduğunu biliyorsun. Hayatın seni düşürmesine izin vermediğini biliyorsun..."
"Hayır, bu saçmalık! Ben o gece..."
"Hayır Lidya. Sen o gece kendine zarar vermek istedin evet ama ölmek istemedin. Anneni, korkunç kişiliğine rağmen sevmeye devam ediyorsun. Onu düşünüyordun. Ne kadar akıllı bir kız olduğunu bildiğin için kendine bir son yazmak istemedin. Şanslıyım ki, o gece seni ben buldum..." yanağında kalan elimi alıp öptüğünde zorlukla yutkundum.
