(+18) Yetişkin içerik, şiddet öğeleri, istismar ve küfür içermektedir. Yaş farkı vardır.
Yaşım 17, bu yaştaki normal bir insanın korkusu nedir? Okuyacağı okul? Gireceği sınav? Olabilir. Ama benim korkum bunlardan biri değil. Eğer bu topraklardaysanı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir varmış, bir yokmuş. Biri varmış, biri yok olmuş.
Tenim karıncalanıyor, bu his bana artık tanıdık. Korkmuyorum. Onlar, benden korkacak. Gün gelecek, beni karşılarında gördüklerine inanamayacaklar.
İyi değilim. Bunu herkes biliyor. Kimse ne yapacağımı kestiremiyor, bende dahil. Benliğimden çıkan bir bedenin, minicik mezarına gittikten sonra; hiç iyi değilim. Kocam olacak o adamın, annesi olacak o kadını dövdükten ve yaka paça konaktan attırdıktan sonra herkes benden her şeyi bekliyor.
Güçlü olmak için, ezmek gerekiyormuş. Artık anladım. O kadınla aynı yerde yaşamayacağımı anladıklarında, beni değil onu gönderdiklerinde ve artık konağa konan tozu bile bana sorduklarında anladım.
İyi davranmak, her zaman iyi sonuç vermezmiş. Zorla, bana anlattılar, anladım.
Yıllar geçmedi ama ben çok büyüdüm.
Büyümek zorunda bırakıldım.
Şimdi, doğduğum konakta geçirdiğim birkaç günün ardından; ilk defa annemle başbaşayız. Onun gözlerinden, önceden de bu kadar çok yaşanmışlık akıyor muydu, bilmiyorum. Belkide yaşadıkça, annemin gözlerinden bana geçen duyguları hissetmeye başlamıştım. Yada sadece kendi kafamda kurduklarımdı bunlar.
Daha önce anneme defalarca sormuş olsam da, bana hiç bizi neden sevmediğini söylemedi. Ben sadece bir kere kucağıma alabildiğim bebeğimi bu denli severken, o nasıl?
"Anne?" dedim içim yana yana. Bu kelime bana bu günlerde çok ağır gelmeye başlamıştı. Anne olduktan ve bana anne diyecek kimsenin olmadığını kavradıktan sonra. Uzun süredir sustuğumu farkettiğimde, çoktan bana bakan gözlere cevap verdim. "Bizi nasıl sevmedin?" artık neden değil, nasıl. Çünkü bunun artık bir nedene bağlanmayacağının farkındayım. En son bunu, bebeğim henüz benimleyken konuşmuştuk. O zamandan yarım kalan, tamamlanmamış cümleler vardı.
Bir süre cevap vermedikten sonra, hiç beklemediğim bir anda konuştu; "Nasılını, bebeğin yaşasaydı öğrenirdin." dedi. Bir cümle söyledi ama tüm yaşanmışlığını ortaya serdiğini hissettim. "Babanın Mirza'dan bir farkı olduğunu mu düşünüyorsun?"
Bunu belki bir yıl kadar önce söylese, inanmazdım. Ama şimdi bu bana o kadarda uzak değil. İnandım. Babamdan bana ihanet etmesini de beklemiştim ama yapmıştı sonuçta.
Annemle sohbet etmekse, bu dönemde en rahatlıkla yaptığım şeydi. Kendisi bana acımayan belkide tek insan olduğu için, söylediklerimi yada kendi söylediklerini alttan almıyordu. Gerçekçilik şuan ihtiyacım olan en büyük şeydi belkide.
Bir yanım, olanlara inanmak istemiyordu. Bir sabah uyanacağım ve güzel bebeğimi yanımda bulacağım sanıyordum. Bazen sanrılar görüyordum. Çoğu zaman bunun farkında da olmuyordum.
3 gündür bu evdeydim çünkü, Milan konağından Mirza Milan'ı öldürmeye teşebbüs ettiğim için bir süreliğine uzaklaştırılmıştım. Neymiş efendim, kocamın boynuna geceleyin bıçak dayayamazmışım! Dayadık da sapladık mı sanki!?
