(+18) Yetişkin içerik, şiddet öğeleri, istismar ve küfür içermektedir. Yaş farkı vardır.
Yaşım 17, bu yaştaki normal bir insanın korkusu nedir? Okuyacağı okul? Gireceği sınav? Olabilir. Ama benim korkum bunlardan biri değil. Eğer bu topraklardaysanı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bebek anne rahmine düştükten sonra, annesiyle arasında bir bağ oluşmaya başlar. Duyduğu ses, yediği yemek, yaşadığı alan; hepsi anneye aittir. Bir süre sonra annesinin duyduğu sesleri de duymaya başlar.
Bebek, ilk önce annesiyle bağ kurar. Daha sonra doğduğu anda yanında biten, onu kucağına almaktan korkan, ismini kulağına fısıldayan babasıyla bir bağ oluşur.
Bir bebek, koşulsuz şartsız ebeveynlerine güven duygusu beslemeye başlar.
Bende bir zamanlar bebektim, benimde ilk bağım annemle oluşmuştu. Büyüyüp de annemin aslında beni sevmediği öğrenmek, bana pekte koymamıştı. Çünkü annem hep böyleydi, sadece bana karşı da değil. Tüm evlatlarına hatta babama bile sevgisiz bir kadındı. Sanırım onun tarafından sevilmemek bana kendimi çok yabancı hissettirmediğinden olsa gerek bu durumu kolay atlatmıştım.
Babam, kız çocuklarına düşkün bir adamdı. Her zaman ne dersem, ne istersem hemen olmuştu. Hiç şımarık bir çocuk olmamıştım ama babam da isteklerimi hiç ikiletmemişti. Annemin sevgisizliğine karşı babamın sevgisi o kadar büyüktü ki, ben aslında babamı annemin yerine de koymuştum.
Küçük bir kızken, babam saçlarımı bile örerdi. Akşamları korktuğumda yanımda uyumaktan hiç çekinmezdi. Dışarda bile olsak, insanların kınayacağını bilse de, benimle oynardı. Beni mutlu etmek için elinden bir geliyorsa ikiyi oldurmaya çalışırdı.
Mardin'deki hiç bir babaya benzemiyordu. Her zaman tüm şansımı babamda kullandığımı düşünürdüm.
Ama şimdi, tüm hayatım alt-üst olmuş gibi hissediyordum.
Çünkü az önce öğrenmiştim ki; benim babam, ona nerde olduğumu söylemişti. Bunu Mirza'dan duymaksa belkide en kötüsüydü.
Tüm güvenenim öyle bir sarsılmıştı ki, zemin sanki benim için kayıyordu. Hiç bir şeyi umursamadım. Yanımdaki adamı hızla geçtim, baba diye bildiğim adamın karşısına geçtim.
"Doğru mu?" diye sordu, içimdeki son güven kırıntısı. Sesim titriyordu. Babam kafasını aşağı eğdi. Benim babam, ilk defa karşımda başını eğdi. "Baba!?" hayalkırıklığı sesimden de okunabilecek kadar açıktı.
"Baba? Neden yaptın?" hala ona inanmak isteyen kalbimin bir tarafıydı bunu soran. Gözyaşlarım akmaya çoktan başlamıştı. Ellerim titriyordu.
"Kaçmak çözüm mü Arin? Ben sana böyle mi öğrettim? Seni başka biri bulsa cesedin girecekti bu kapıdan" yüzünü yerden kaldırdı, kahve gözleri ilk defa ifadesiz bakıyordu. "Seni kocan bulduğu için şükret!"
Kocan?
Şükret?
Babamın gözlerine baktım, sadece düşündüm; bu adam benim saçımın teline kıyamazken, arkamdaki kocam dediği herifin yaptıklarını gördüğü halde nasıl böyle davranabiliyor!
