Nunca

Dark.

Yazardan:

"Ca-Carlos?"

"Lando?"

Adamın kahveleri ona dönüp gergince üstünde dolaştı. Az önceki konuşmayı duyup duymadığını ölçmeye çalışıyordu gözleriyle.

"Duydun mu?"

"Özür dilerim.. dinlemek istememiştim."

"Sorun değil Lanno. Takma kafana."

"Bir şey mi oldu? Çok gerginsin?"

Arkasındaki kapıyı tek bir tık sesiyle kapatıp sinirle cama dönen sevgilisinin yanına yürüdü. Adam sinirle nefes alıyor kendini sakinleştirmek için çaba sarfediyordu.

"Baban mıydı?"

Sevdiğinin arkasından beline sarılıp çenesini yetiştiği kadar omzuna yasladı. Adamın iri elleri kendi ellerinin üstünü örttüğünde gülümsedi.

"Dediklerimden hoşnut olmayacaksın."

"Olsun. Yaygara için değil yanında olmak için buradayım. Hadi söyle."

Adam cümlesine başlamadan önce sıkkınca bir nefes aldı. O nefesin içinde babasıyla konuştuğu bütün sıkıntılar tekrar içine dolmuştu.

"Babam senden ayrılmamı istedi."

"Garip değil. Başka?"

"Gerçekten mi Lando?"

"Ne var yahu? Yönelimini konuşmayan adamdan başka ne beklersin ki?"

"Beni seninle tehdit ediyor."

"E bu da garip değil."

Adam onca derde rağmen sevgilisinin tepkileriyle ağzından nazik bir kahkaha çıktı. Lando parmaklarının üstüne çıkıp onun boynuna bir öpücük kondurdu.

"Haftaya senin şirketteki üçüncü yıl dönümünü kutlamak için evinizde bir balo düzenleneceğini biliyorum. O zaman babanla konuşabilirim."

"Çok iyimsersin ama babam senin gibi düşünmüyor."

"Nasıl yani?"

"Seni o baloya götüremem."

"Neden?" diye fısıldadı saklamaya çalıştığı hayal kırıklığıyla. Başarılı olamamış, adam onu görebilmek için kollarından kurtularak vücudunu çevirmişti.

"Babam seni görmemeli. Beni açık açık o baloyla tehdit etti."

"Korkaklık yapamayız Carlos. Bazı şeyleri bilmeli."

Titrek bir nefes verip parmaklarını siyah saçlarına daldırdı ve elini oradan çekmeden üstten bir bakışla sevgilisine baktı. Bakışlarındaki rahatlık onu da sakinleştiriyordu.

"Ne desem dinlemeyeceksin değil mi?"

"Evet. Sonuçta benimde bir babam var Carlos. Her zaman ara yeri bulan bir tip ama konu ben olunca garipleşebiliyor."

"Babanında davetli olduğunu varsayarsak... olmaz. Katiyen olmaz Lando. Adam'a mahçup olamam."

"Ya Carlos! Babam babanla konuşur işte!"

Adam tekrardan sıkıntı dolu bir nefes verdi ve saçındaki elini indirip çocuğun ince parmaklarını kavradı. Onu hırpalamadan ama hızlıca ofisten dışarı sürükledi. Midesindeki açlık artık onu rahatsız etmeye başlamıştı.

"Sana bir şey yaparsa diye ödüm kopuyor."

"Sen varsın."

"Tabiiki ben varım ama ben mükemmel değilim."