Nunca

Love.

Yazardan:

Yüzüne vuran yakıcı güneş ışığını eliyle siper etmek istedi ancak beceremedi.

"Off.."

Vücudunu çevirip yüzünü yumuşak yastığa gömdü. Gece öyle rahat, öyle kesintisiz uyumuştu ki hayatında hiç böylesine güzel bir uyku çektiğini hatırlamıyordu.

Dün gece yaşananlar aklına geldiğinde gülümsemesini saklayamadı. Gece Carlos ile birlikte uyumuşlardı ve artık aralarındaki buzların bir nevi eridiğini hissetmişti.

Carlos'a olan siniri gittikçe azalıyordu, geçmişi düşünerek kendine her seferinde engel çıkartamazdı. Sevdiği.. artık buradaydı. Carlos onu istediğini, kendileri için çabalamaya çalışacağını hissettirmişti dün akşam.

"Lando? Hâla yatıyor musun?"

Yatak odasının kapısı gıcırtıyla açılmış onu düşüncelerinden alı koyduğunda hemen dirseklerinin üstüne dikilip arkasına çevirmişti başını.

Sevdiği, omzunu kapı pervazına yaslamış bir şekilde güzel bakışlarıyla onu süzüyordu günaydın dercesine.

"Bıraksan bir yıl daha uyurum." diyip kafasını tekrardan yastığa gömdü. Buradan, onun kokusuyla harmanlandığı yerden hiç mi hiç ayrılmak istemiyordu.

Ne de olsa onunla alakalı çoğu şeyle yeni tanışıyordu ve Carlos'u gerçekten yakından bilmek istiyordu.

"Bırakırım, gıkım bile çıkmaz ancak gitmemiz gereken bir iş var."

"Bay Dominic senin yerine halledebilir.."

Lando onunla kalmak istediğini sözel olarak ifade edemedi. Haddime değil, diye düşündü ancak içten içe bunu istiyordu.

Yatağın diğer tarafında hareketlilik hissedince yüzünü oraya çevirdi. Yeşilleri adamın kahveleriyle buluştuğunda geri çekmedi, ısrarcı olduğunu gösterdi ona.

Carlos onu anlamış ve yüzünde hafif bir gülümseme oluşmuştu. Eli sevdiğinin kıvırcık saçlarında dolaştı özür dilercesine.

İstediği şeyin gelmeyeceğini anladığında yataktan ayaklandı gitmek için, demek müsait değildi.

Ne düşünmüştü ki?

Carlos her zaman ondan daha yoğun olacaktı çünkü bütün işler onun omzundaydı, Bay Dominic dışında ona yardımcı olacak kimse yoktu. Bay Sainz elini kolunu tamamen çekse de hâla oğlundan beklentisi yüksekti.

Oysa kendisine babası ve Bay Stella hâla yardımcı oluyordu. Kendi halledebilirdi ancak sevdiklerinin desteğiyle işleri daha kısa sürede daha iyi halledebiliyordu.

Carlos bu konuda fazlasıyla yalnızdı ve gıkı dahi çıkmıyordu. Babasının onca baskısına ve mükemmeliyetçi tavrına rağmen hâla nazik, kibar ve hoşgörülüydü.

Bunca senede böylesine değişeceğini tahmin etmemişti ancak onun tanıdığı Carlos'dan farklı değildi kesinlikle. O zaman da onun içindeki o küçük çocuğu biliyordu, o çocuğun ölmemiş oluşuna çok seviniyordu.

"Ne diyeceğim, bugün benimle gelsene. Sanırım bizim projeye yeni bir ihale geldi."

Lando düşüncelerinden uzaklaşıp gözlerini kısarak, sorgulayıcı bir şekilde baktı ona. "Ne ihalesi yahu? Sen almadın mı zaten?" diye sordu.

"Öyle de, devlet oradaki belediyeyle ortak çalışan birisini yönlendirmiş sanırım. Beni denetlesinler diye, hatta bizi."

İşaret parmağıyla hızla kendilerini gösterip durumdan memnun olmadığını yüzünü ekşiterek belli etti Carlos.