DOMİNO

DOMİNO-3 BÖLÜM 4: MEKTUP

BÖLÜM 4: Mektup

Aybüke'den 30.11.2019 – 08.42 İstanbul

Gözüme vuran ışığın rahatsız edici rengiyle uyandım sabaha.

Gözlerim ağrıyordu, uykumu alamamıştım. Ankara'dan gece iki sularında dönmüştük. Yorgunluğumun zerresi dahi yok olmadığı gibi bir de erkenden uyanmıştım. Uyandıktan sonra bir daha uyuyamama hastalığımla(!) yüzleşirken yatağımda doğrularak saate baktım. Acaba abim uyanmış mıydı?

Pijamalarımla kalktığım yataktan dün götürdüğüm sırt çantamın içinden birkaç parça kıyafet almak için çantama uzandım. Çantayı kucağıma koyup fermuarını açtığımda ilk olarak dün hastanede verilen poşeti çıkardım. Çantayı bir kenara bırakıp şeffaf poşete uzun uzun baktım. Annemin en son üzerindeki giysileri bize vermişlerdi. Gözlerimden yaşlar akmaya başlarken poşeti açıp içindekileri yatağın üzerine bıraktım. Pileli lacivert bir etek ve mor bir bluz çıkmıştı poşetten. Poşetteki eteği bir kenara koyup bluzu elime aldım. Kolları kan olmuştu ve kesilmişti. Aldırmadım, annemin yıllardır almadığım kokusunu kan kokan bluzda aradım.

Canımın acısı asla geçmeyecek gibiydi ve ben bunu unutmak zorundaydım.

Gözlerimdeki yaşlar bluzun üzerinde kaybolurken içeriden sesler geldiğini duydum. Abim uyanmış olmalıydı. Hızla gözyaşlarımı silerek bluzu poşetin içine geri koydum. Eteği elime alıp poşete koyacakken bir şey fark ettim. Eteğin cebinde bir kâğıt vardı. Kâğıdı hızla elime alıp zarfından çıkardım. Bu da neydi böyle?

Hızla zarfı bir kenara savurup kâğıdı açtım. İçinde yazanları dikkatle okumaya koyuldum.

Aybüke, güzel kızım benim,

Bunu okuyorsun ve ben öldüm, biliyorum. Özür dilerim kızım, bu dünyada seni bırakıp gitmek istemezdim. Abini de. Ama ben size çocukken söylemiştim yollarınızı birleştirmenizi. Abin seni bulacaktır kızım, ben öldüğümde ve abin bunu öğrendiğinde seni bulacaktır. Sana her şeyi anlatacak, meraklanma.

Ama abinin bilmediği şeyler de var kızım. Bunla için eski binamızda oturan komşumuz Meliha teyzeni bulmalısın. O sana anlatacak. Keşke seni karşıma alıp ben anlatabilseydim ama yapamam kızım. Çok üzgünüm. Yapamam. Baban sizinle uğraşmaya devam edecek. Kendine ve çevrendekilere dikkat et yavrum. Abin için endişelenme, o güvende. Ama sen değilsin yavrum. Babanı tanıyorsun sen de, belki neler yapabileceğini tam olarak bilmiyorsun ama merak etme. Sen Meliha teyzeni bul, yeter.

Benim için de üzülme kızım. Benim sonum belliydi zaten. Bu mektubu sana ulaştırabilmemin tek yolu buydu, senden tekrar özür dilerim. Keşke yaşasaydım, senin ve abini son kez görebilseydim ama nasip olmadı güzel kızım. Böyle olması gerekiyormuş. Beni boş ver, abinin seni bulmasını bekle. Sonra birlikte Meliha teyzeni bulun. Sakın üzüleyim deme. Gözünden akan her damla yaşta ben yerimde rahat uyuyamam. Ağlama, güçlü dur. Abinle birlik olun. Unutma ki birbirini çok seven iki kardeşin karşısında kimse duramaz. Babanız yaptıklarının cezasını çekecek. Üzülmeyin. Herkes kaderindekini yaşar. Benim de kaderim buymuş. Üzülme ve geçmişin peşine düş, abinle. Her şey açığa çıkacak, merak etme. Seni çok seviyorum kızım. Abini de. Ona söyle, o da üzülmesin. Sakın ayrılmayın, ikinizi de çok seviyorum. Sizi gökten izleyip gururlanacağım. Kendinize çok dikkat edin.
Annenden

Gözlerimden akan yaşları bir kez daha sildiğimde dehşet içinde mektubu tekrar okudum. Annem bilerek intihar etmişti... Planlamıştı. Abimin beni bulması meselesi neydi peki? Doğru ya, annemin Görkemlerin abimi bulduğundan haberi yoktu. Mantıklı düşünmüş ve abimin Almanya'dan kendi ölüm haberiyle beni bulmasını sağlamak istemişti. Ama abim beni daha erken bulmuştu. Tamam. Ama sonrası? Babam neler yapabilirdi ki? Bizden ne istiyordu? Amacı neydi? Bunları öğrenmek için de Meliha teyzeyi bulmam gerekiyordu. Meliha teyzeyi hatırlıyordum. Benim doğduğum binadaki karşı komşumuzdu. Ama hala orada mı oturuyordu? Onu nasıl bulacaktım?