Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 7: Buz Pisti
Ece'den 24.10.2019-14.41 İstanbul
"Tamam, görüşürüz o zaman."
"Görüşürüz."
Aybüke arkasını dönerek Dorukların evine doğru yürümeye başladığında hızla arkamı dönerek Doruk'a yöneldim.
"Görkem neden İzmir'de ve benim neden bundan haberim yok?" dedim hiddet dolu bir sesle. Fakat Aybüke henüz uzaklaşmadığından fısıldıyordum.
Kimseden ses çıkmadı. Neler oluyordu, böyle? Aybüke'nin yanında soramamıştım ama şimdi beni yanıtlamak zorundalardı.
"Doruk? Nazlı? Ege? Yağız? Biriniz bir şey söyleyin Allah aşkına ya! Görkem neden gitti!"
Yine ses çıkmadı. Bakışlarım ateş fışkırtıyordu. Bir cevap bekliyordum, mantıklı tek bir cevap. Evet, aslında Görkem'i arayıp onunla konuşabilirdim fakat bu mümkün değildi. Çünkü Görkem'e ulaşmak İzmir'e gidip onunla yüz yüze görüşmekten daha zordu. Görkem gittiyse mutlaka bir sebebi olduğundan gitmişti ve eğer öylesine gitmiş olsaydı haberimiz olurdu.
"Dedik ya Aybüke'nin yanında muzlu pastam? Biraz bunalmış ondan gitti yani..." diyerek sessizliği bozan Ege'ye daha da öfkelendim. Tahmin ettiğim gibi beni geçiştirmeye çalışıyorlardı. Arkamı dönerek Aybüke'nin gittiğinden emin olduktan sonra öfkemi dışarı savurdum.
"Bu sadece sizin bahanenizdi! Görkem elbette bu nedenden dolayı gitmez! Ne saklıyorsunuz siz benden?" dedim sorgular gibi. Sesim oldukça öfkeli çıkıyordu. Açıkçası neye kime ve neden sinirlendiğimi bilmiyordum.
"Bir şey saklamıyoruz Ece." Dedi Nazlı oldukça rahat bir şekilde. Hemen ardından Doruk ekledi.
"Evet sarışın, Naziko haklı. Bu yüzden gitti." dedi. Elleri ceplerinde, Nazlı gibi oldukça rahat bir şekilde söylemişti.
Ama ben biliyordum, Görkem böyle aptal bir nedenden gitmezdi ta İzmir'e.
Öfkemin yerini merak aldığında gözlerimi Ege'nin üzerine diktim. Bir şey varsa söylerdi, benden saklayamıyordu. Bunu Aybüke'nin abisini bulduklarında yaşadığımızdan deneyimliydim. Bu yüzden dikkatle Ege'yi inceledim. Başını yere eğdi, bu demek oluyor ki... Kesin bir şey biliyorlar! Ama durun bir dakika! Hayır, diğerlerinin haberi yok! Ege'nin yanakları da kızardı. Elleri ile oynuyor.
Ne saklıyorsun bizden Ege? Görkem sana ne dedi de bize söylemiyorsun?
Şu an Ege'nin üstüne gidersem koşarak kaçardı büyük ihtimalle. Üstelik Doruk'un öfkeli halinden de oldukça korkuyordum. Görkem'in gidişine oldukça sinirlenmişti, Nazlı böyle söylemişti. Bu yüzden arabaya kadar bir şey söylememe kararı aldım. Ege arabada ötecekti mutlaka.
"Peki! Umarım bir şey saklamıyorsunuzdur, yoksa bu sefer kolay kurtulamazsınız." Dedim sakin bir şekilde.
Saklamıyorlardı, biliyordum. Ama inandırıcı olmam gerekiyordu. Ben de öyle yaptım. Her neyse, bu işin içinde başka bir işler vardı. Ve bu sefer mutlaka öğrenecektim. Er ya da geç demek yoktu bu sefer. Benden her seferinde bir şeyler saklayamazlardı.
