DOMİNO

DOMİNO-3 BÖLÜM 6: ACININ İLACI

Herkese merhaba! Sizi tutmayacağım direkt bölüme geçin ve bol bol yorum bırakın. Sizden ricam şarkıyı açarak okumanız. İyi okumalar dilerim ✨💚

____________________________________________

BÖLÜM 6: Acının İlacı

Yağız'dan...
30.11.2019-21.15
İzmir

"Olancası bir tutam can
Dahası kof yarını yok
Garibin başında rüzgâr
Halimizde yanan anlar..."

Şarkı kaçıncı tekrarındaydı bilmiyordum fakat ben kendimi hiç bu kadar tekrarladığımı hatırlamıyordum. Yirmi üç günü dolduruyorduk bu gece ve yirmi üç gündür yolunda giden tek bir şey yoktu.

Önce Aybüke gitmişti kollarımın arasından.

Sonra da annem...

"Acının ilacı..."

Şarkı bir kez daha tekrara dönerken masanın üzerindeki sigara paketinden bir dal daha çıkararak yaktım. Bugün ilk defa bir gün içerisinde 2. pakete geçmiştim. Büyük gelişme vardı fakat sanırım bu pek iyi değildi.

Kimin umurundaydı?

Burnumu çektim. Saatlerdir çökmüş gecenin karanlığında ufak balkonumda oturuyor ve sigara içip müzik dinlemekten başka bir şey yapmıyordum. Belki en azından hastalanmamak adına içeri girmem iyiliğim için daha doğru olabilirdi ama içimden gelmiyordu.

Hayatımın en büyük kaybını, tek arkadaşım olan ablamın yokluğunu yaşadığımda hayatımın bitmemesi için çabaladığım kadar hiçbir şey için çabalamamıştım çünkü yarım kalan hayallerim vardı, ablam için yerine getirmem gereken görevlerim... Şimdi ise hayata dair herhangi bir inanca veya umuda sahip değildim fakat yine de içimden kendimi şu an bulunduğum balkondan atmak gelmiyordu.

İnsan, yaşadıklarıyla intiharı düşleyecek raddeye geldikten sonra daha ağırlarını yaşayarak nasıl intihardan vazgeçiyordu? Bu bana özgü bir şey olmalıydı, dünyada benim kadar delirmiş kimsenin bulunacağını düşünmüyordum.

Oturduğum sandalyeden kalkıp kül tablasının üzerine bıraktığım sigaramı parmaklarımın arasına alarak hafifçe sıktıktan sonra dudaklarıma götürdüm, bu iyi hissettiriyordu. Tuhaftı.

Birkaç adımda balkon demirlerine yanaştım, kollarımı dayayarak dikkatlice aşağı baktım.

Buradan intihar etsem kesin ölürdüm ama kendimi öldürecek kadar güçsüz düşmüş gibi de değildim.

Gerçi kaybedecek bir şeyim de kalmamıştı.

Sigaramı içime çektim. O tükenmedikçe ben tükenmezmişim gibi geliyordu. Ne de olsa söndükçe yenisini yakıyordum.

Değişiklik olsun istedim, bu sefer yerine yenisini yakmadım. Şarkıyı kapatarak telefonumu cebime koydum ve aşinası olduğum baba ocağımın sessiz koridorunda ilerleyerek ablamın odasının kapısını açtım.

Ev yirmi üç gündür soğuktu çünkü kalorifer peteklerini yakmayı inatla reddediyordum ama sanki bu odanın büyülü güçleri vardı, sıcacıktı.

Ablam gibi kokuyordu sanki hala.

Kenarda duran bavulumun dağınıklığına aldırmadan komodinin üzerine cebimden çıkardığım telefonumu bıraktım ve aynı şarkıyı tekrar açarak sesi sonuna kadar yükselttim.