DOMİNO

DOMİNO-3 BÖLÜM 1: ÖLÜ DOĞMUŞ KIZ ÇOCUĞU

Bismillah diyerekten sağ ayakla lütfen döfkksfksfkk

Her birinize iyi okumalar bolca yorum yapınn✨

____________________________________________

BÖLÜM 1: ÖLÜ DOĞMUŞ KIZ ÇOCUĞU

Aybüke'den
28.11.2019-16.39
İstanbul

"Eh be! Yeter artık! Bütün gün işteyim zaten, bir de size mi vakit ayıracağım?"

"Bana değil! Çocuklarına! Onlar hak ediyor! Onların babalarına ihtiyaçları var!"

"Benim de kendime vakit ayırmaya ihtiyacım var! Bak, ikisi de en iyi okullarda okuyorlar! Daha ne istiyorsun benden! Bunu bile yapmayabilirdim!"

"Sen onların babasısın! Yapmak zorundasın! Fazlasını da yapmak zorundasın!"

"Yeter be! Hepinizin canı cehenneme!"

Annem babamın gerçek yüzünü ilk o gün görmüştü. Abim evde değildi, o hafta okuluyla kampa gitmişti, hatırlıyorum. Ben altı yaşındaydım. Küçücük bedenimle duyduğum çığlık üzerine koltuktan kalktığımı hatırlıyorum. Elektrik faturası yüksek gelmesin diye televizyonu kapatıp çıkmıştım koridora. Sırf babam anneme daha fazla kızmasın diye.

Televizyonda en sevdiğim çizgi film vardı o akşam. Saat dokuzda, istisnasız izlerdim Ninja Kaplumbağaları. O gün son izleyişim olacağını bilmiyordum oysaki.

Çıplak ayaklarımla koridora çıkmıştım. Annemin yerde oturan bedeninin başında babam dikiliyordu. Annem dudaklarını aralayıp belki de hayatının hatası olan o cümleyi söylemişti.

"İçip içip bu eve gelemezsin tamam mı? Senin daha küçücük iki çocuğun var!"

O an yerde oturan annemin elleri soğuk fayanslarla buluşmuştu. Babam çıkıp gidecekken koşup babamın anneme vurduğu elini tutmuştum. Annem kafasını kaldırarak korkuyla bana bakmıştı o gün ela gözleriyle. Babamın gözlerindense ateş fışkırıyordu. Yutkunduğumu hatırlıyorum, korkuyla yutkunduğumu. Bir süre babamın mavi gözlerine baktığımı hatırlıyorum. Babamın da bana öfkeyle baktığını. Sonra dudaklarımı aralayıp titreyen sesimle tek bir cümle söylediğimi hatırlıyorum.

"Anneme vuyamazsın sen!"

Yaşım henüz parmaklarımın sayısını geçmiyordu, daha doğru düzgün harfleri bile çıkaramıyordum, bazen çizgi filmlerden korkuyordum ama Engin Atalay'a karşı duruyordum. Babama dair hatırladığım tek gurur verici anım olabilir bu.

Her neyse.

Beni iteklediğini hatırlıyorum babamın. Sırtımı duvara çarptığımı. Kafamı kapıya vurmuş olmama rağmen, acımasına rağmen ağlamadığımı. Kendimi televizyondaki süper kahramanlar gibi hissettiğimi. Her şey dün gibi net aklımda. Annemin hareketlendiğini hatırlıyorum. Sonra benim ondan önce davranıp annemin yanına gittiğimi. Yanağındaki gözyaşlarını sildiğimi hatırlıyorum, anneme "Ağlama!" dediğimi.

Annemin kısa süreliğine ağlamayı kestiğini anımsıyorum.

Küçücük aklımla şahit olduğum olaydan daha fazla etkilenmeyeyim diye gözyaşlarını silip benimle birlikte ayağa kalkmış, sonra da küçücük bedenimi kucağına alıp sarıldıktan sonra yatağıma götürmüştü sonrasında. Alnımdan öpüp iyi geceler dilemeyi de ihmal etmemişti. Odamdan başka bir şey söylemeden çıkıp gitmiş, sonrasında onun hıçkırıklarının sesi yankılanmıştı evde.