DOMİNO

DOMİNO-2 BÖLÜM 4: BEDELLER

"Bir yalan eksik bir yalan fazla
Nasıl olsa döner dünya
İster inan ister inanma
Yalnızlığın çaresini bulmuşlar..."

İyi okumalar 🤗🤗

___________________________________________

BÖLÜM 4: Bedeller

Aybüke'den 23.09.2019-19.57
İstanbul

"Kızım, yemek yiyeceğiz. Gelmiyor musun?"

"Yok, Selma teyze sağ olun. Ben dışarıda yedim bugün."

"Peki kızım, istersen in aşağıya. Yalnız oturma, Doruk da geldi hem."

"Şimdilik burada iyiyim, belki sonra gelirim. Sağ olun."

Bir yalan daha... Yemek yemediğim halde yediğimi söyledim. Hayatım yalan oldu. Hayatlarımız yalan oldu. Sadece yalan üzerine kurulu arkadaşlıklar, aile ilişkileri, ilişkim... Hepsi yalan üzerine kurulu... Herkes birbirine yalan söylüyor. Dünya yalan olmuş da fark etmemişiz. Herkes bana cesur olduğumu söylüyor. Her şeye göğüs gerebilecek kadar güçlü olduğumu da. Bunu kabul etmiyordum ama doğruymuş, bugün bunu anladım. Çünkü yalan söyleyenler korkak olurmuş. Burada yalan söylemeyen bir tek benim sanki. Ha, ne dersiniz? Evet, ben de hayatımı yalan üstüne kurdum ama arkadaşlarıma hep dürüst olmaya çalıştım. Şimdi neden acıdan kıvranan ben oluyorum? Neden, hangi sebepten bunları yaşıyorum? Hani her Türk dizisinde olan bir replik vardır ya, "Ben bunları hak edecek ne yaptım, ne günah işledim?" diye, ben de tam olarak bunu düşünüyorum. Ben kime ne yaptım, kimin bedduasını aldım da bunları yaşıyorum?

Hayatta insanlar hata yapar. Hata yapmayan insan yoktur. Ne yazık hayat o kadar acımasızdır ki en ufak bir hatanın bedelini bile çok ağır ödetir. İnsanlar hata yapmamak için çabalarlar, sonucunda ödeyecekleri bedelden korkarlar çünkü. Korkarlar, ödeyecekleri bedel bazen çok ağır olabilir çünkü. Kimisi yakınının canı ile öder bedelini, kimisi bir daha gülümseyemeyerek öder bedelini. Ben hiçbiriyim bunların. Hatalı ama dürüst olunca da ödüyorsun bu bedelleri. Hatasız ama yalancı olunca da. Her şekilde ödeyeceksin, yaptıklarının cezasını her şekilde çekeceksin. İnsanlar artık bunu öğrenmeye başladı. Ama öğrenemedikleri bir şey var. Daha doğrusu unuttukları... Farkında olmadıkları ya da olamadıkları, bilmiyorum. O şey ne mi? Artık o bedelleri dağıtan da hemcinsleri...

İnsanlar insanlara yargı dağıtır oldu. Birine bir şey söylüyorsun, tersliyor seni. Söylediğin yanlış bir şey mi? Hayır, bir adres soruyorsun belki de. Ama artık o kadar bencil hareket ediyoruz ki insanlar birbirine yargı dağıtmayı da aştı. Birbirlerini düşündüklerini düşünüp düşünmüyorlar. Şimdi bana diyeceksiniz ki, Aybüke sen bu işin neresindesin? Ben neresindeyim biliyor musunuz?

Tam ortasındayım.

Mağdurların arasında. Sevdikleri tarafından hüsrana uğrayanların arasında. Duyguların acı verdiği anı yaşadığım yerdeyim ben. Hislerimin kaybolduğu, duvarlarımın örüldüğü andayım. Bazen delik açmaya çalışıyorum, yorgun düşüp pes ediyorum. Olmuyor. Bazen tırmanmaya çalışıyorum. Yine olmuyor. Duvarlar ben tırmandıkça yükseliyor. Pes ediyorum. Tırmandığım yerden elimi çekip kendimi aşağı bırakıyorum. Yere düşüyorum, dizlerim kanıyor. Acı çekiyorum, çığlık atıyorum ama kimse duymuyor. Kulak tıkıyorlar. İnsanlar, insanların istediklerini önemsemiyorlar. Tıpkı Görkem gibi...

Abi dedim ben ona. Abim yerine koydum. Her şeyi o bildi onu falezde bulduğum o gün. O gün ne oldu bilmiyorum, bir şey oldu ve kalbimdeki en büyük odalardan birini ona verdim. O gün Görkem benim ailemden biri oldu, abim oldu. Benim iyiliğimi istedi, biliyorum. Benim iyi olmamı, en güzeline sahip olmamı istedi. İyi olmam için çok çabaladı. En başından beri... En başından beri her şeyde yanımda oldu. Hangi şartta olursa olsun, hangi şartla olursa olsun. Her şey için, yeniden yaşayabildiğim için ona teşekkür borcum var, evet. İyiliğimi düşündüğü için yaptı her şeyi. Ama o kadar çok iyiliğimi düşündü ki, her şeyi yerle bir etti bir hatasıyla. Abimi bulması her şeyi bitiren son hamle oldu. Nasıl yaptı bilmiyorum, ama bir hatasıyla... Tek bir hatasıyla her şeyi yakıp yıktı Görkem. O benim abimdi, hala öyle ve galiba ne yaparsa yapsın böyle olacaktı. Ama artık Görkem, kalbimde kapanmayacak bir yaraydı...