SENDEN BAHSETTİ

17- Senden Bahsetmedim

Sürekli gece birde bölüm atmam 10/10 olay gerçekten 

Bölümler kısa, çünkü kitap kısa hikaye formatında yazılıyor. Bu bölümün devamı bir sonraki bölümde atılacak mesela ldspoksdofsk hepsini bir arada daha uzun atmamı isterseniz söyleyebilirsiniz. Ama o zaman her gün bölüm gelmez gibi. Dört günde bir sıklığına düşeriz (:

Keyifli okumalar. Her zamanki gibi erkeklere güvenmemeyi, su içmeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayalım lsdşfodoıgrgrj

Nesrin Sipahi- Aşkın Kanunu

"Her aşkın sonunda gözyaşı vardı, akar damla damla sel olur gider."

***

Hastane koridorları... Oldum olası nefret ettiğim tek yer olmuştu şimdiye kadar. Ama ne hikmetse kendimi habire hastanede bulmuştum hep.

Zor bir çocukluk dönemi geçirmiştim, bağışıklığım fazla düşük olduğu için ilkokula başlayana kadarki süreçte sürekli hastanelerde sürünmüştüm. İlkokula başladıktan sonra da hastanede kalmamı gerektiren bir hastalığa yakalanmıştım zaten. Sonrasında da hastanelerden ve doktorlarda pek uzak kalamayışım normaldi aslında.

Ama benimle alakalı olmayan da çok durum gelişmişti. Kardeşim, annem babam... Sürekli birine bir şey olurdu ve annem fazla pimpirikli bir kadın olduğu için soluğu her fırsatta hastanede alırdı. Tüm aile fertlerini de yanında isteme gibi bir takıntısı vardı aynı zamanda. Birine ufacık bir şey olsa tüm aileyi hemencecik bir araya toplar ve bizi bir arada görmek isterdi.

Yine o anlardan birindeydim.

Annem yaklaşık üç saat önce beni aramış ve İstanbul'da benim sürekli kontrole gittiğim ve tedavi olduğum hastanede olduklarını söylemişti. Annemin anlattığına göre de bu seferki durumun aciliyeti daha büyük olmalıydı. Çünkü kaza yapmışlardı. Yine de maddi kayıplar dışında birkaç kırık harici olarak büyük bir hasar yoktu sanırım.

İstanbul'a bana haber vermeden neden geldiklerini, kazanın nasıl olduğunu hiçbir şekilde anlamasam da atılan konuma acilen gitmek istediğim için en acilinden taksi çağırmıştım oturduğum adrese. Gecenin üçünde kullanılmayan ve çalışan taksi bulmam zor olsa da en nihayetinde varmam gereken o yerdeydim.

Hastanedeydim.

Danışmaya doğru birkaç adım attım gergince. İçimde herhangi bir korku yoktu ama hastaneler benim konfor alanımın çok dışında kalıyordu, bu sebeple çok gergindim. Dibine girdiğim masaya yaslanıp gözlerimi kırpıştırdım isteksizce. Masanın ardında oturan kadın anlayışlı gözlerle beni süzdü, muhtemelen konuşmamı bekliyordu.

"Hasan" dedim kısık sesimle. Ardından öksürüp sesimi iyicene bulmuştum. On sene öncesinde tedaviye geldiğim hastanede bu sefer ailem için bulunuyor olmak garip hissettirmişti. "Hasan Kara kaç numaralı odada acaba, ben kızıyım da"

Oda numarasını ve katını aldıktan sonra küçük küçük adımlarla asansöre doğru ilerlemeye başladım. Sessiz olmaya özen göstererek atıyordum adımlarımı. Aynı zamanda da bu hastaneden nasıl çıkacağımızı düşünmeye başlamıştım. Özel bir hastanedeydik çünkü ve ailedeki hiçbir ferdin maddi durumunun bu hastanede bir gecelik konaklamayı kaldırabileceğini sanmıyordum. Kaldı ki babama kaç gün yatış verileceği de muammaydı.