Sevimsiz

36. bölüm (FİNAL)

Yoğun bir ağlama sesiyle gözlerimi açtım, bebeklerim yırtılırcasına ağlıyorlardı. Kendimi doğrultup yorgunca etrafıma bakındım, annemiz uyandığımı fark edince hemen ağlayan bebeğin birisiyle yanıma geldi.

"Kuzum uyanmış, nasılsın annem?" Elimi hala şiş duran karnıma götürdüm, sanki hala hamile gibiydim.

"Karnımın içi ağrıyor sanki, niye ağlıyorlar?" Başımla bebeği gösterince kucağıma doğru uzattı, yavaşça koluma yatırdı.

"Acıktı sabiler, uyandırmayalım dedik ama maşallah... ciğerleri epey sağlam." Gülerek konuşunca bende bebeğime bakıp gülümsedim.

"Nasıl susacak bunlar yaaa..." elini üstümdeki elbisenin çıt çıtlı yakasına atıp hızla açtı.

"Emince susarlar annem, bebek bu. Ya altı yaştır, ya karnı açtır ağlıyorsa. Yada gazı vardır." Yüzüm buruştu istemsizce.

"Emzirebilir miyim bilmiyorum ki.." bebeği tutup göğsüme doğru itti, minik tepeciği vantuz gibi kapıp emmeye başlayınca susmuştu hemen.

Ama benim felaket canım yanıyordu, dudağımı ısırıp annemize baktım. Terlemiştim hemen acıdan, elinin serin içiyle alnımı silip saçlarımı okşadı.

"Geçecek kuzum, alışacaksın." Gözleri şefkatle parlıyordu, emerken uyuyakalan bebeği alıp diğerini getirdi.

Sırayla üçünü de emzirene kadar su gibi terlemiştim, Sinan neredeydi bu arada hiç bir fikrim yoktu. Teyzeme baktım, iğnesini vuruyordu.

"Sinan nerde?" Teyzem gülüp bana döndü.

"Yan odada, tansiyonu düşmüş. Serum taktılar ona da, yatıyor." Gözlerimi devirdim, drama queen denince de benim kocam ilk sıradaydı yani.

"Yok artık yaa..." gülüşümle annemiz elini ağzına kapatıp güldü.

"Sana çok düşkün ya oğlum, sen uyuyunca bayıldın sanıp fenalaştı. Doktoru falan çağırıyor bir de koridora çıkmış, hay Allah'ım.." hepimizi bir gülme almışken altımda bir ıslaklık hissettim.

"Benim lavaboya gitmem gerek." Teyzem olumsuzca kafasını salladı.

"Merak etme, bez giydirdik sana uyurken. Şimdi uzun süre kanaman olacak doğumdan sonra, fazla da olabilir dedi doktor. Merak etme yani." Tüm yüzüm pancar gibi olmuştu utançtan, zaten ilk bebeği almak için annemiz görmüştü oramı...

"Utanma evladım sen, aaaa, annenim ben senin. Merak etme hiç, rabbim herkesi farklı farklı yaratmış. Ben seni öz evladım olarak görüyorum, her halinle evladımsın benim." Dolan gözlerimi kırpıştırdım, yaşlar yanaklarıma süzülürken kapı çalındı.

Teyzem kapıya bakıp gelenleri içeri aldı, ustam ve eşi, Sinan'ın arkadaşları içeri doluştu birden. Üstümü örtüp yorgunca gülümsedim gelenlere, hepsi elleri dolu gelmişti.

"Ayyy maşallah be Ayhan, üçüz doğuran ilk arkadaşımsın kız." Ustamın eşi elini omzuma sarıp bana sıkıca sarılırken kulağıma fısıldadı.

"İyi misin kuzum?" Kafamı sallayıp onaylarken gülümsüyordum.

"Güzelim, çok sıkma oğlanı." Ustam eşini yanına çekip bebeklere göz ucuyla baktı, kimseye cinsiyetini söylememiştik aile harici.

"Üçü de mi oğlan, hey maşallah..." herkes gülüşüp bebeklerimi uzaktan uzaktan severken kapı açıldı ve bembeyaz suratıyla kocam içeri girdi.

"Gülüm, uyanmışsın... iyisin değil mi? Ağrın var mı?" Gülüp kolumu açtım ona yana kayıp.

"İyiyim iyi, gel otur şuraya. Her an bayılacak gibi duruyorsun, babacım.." yüzü masum bir gülümsemeyle aydınlanırken gözleri şeffaf bebek yataklarına kaydı.

"Babayım ben, senin sayende babayım gülüm benim." Uzanıp alnıma bir öpücük kondurunca başımı omzuna yasladım.

"İşte şimdi tüm yorgunluğum geçti yiğidim, başımı omzuna koydum ya..." derin bir nefes alıp yutkundu.

"Kurban olurum sana, senin yorgunluğun bana geçsin." Teyzem ve annemiz gözlerini kurularken etrafıma bakındım. Herkes bize bakıyordu gülümseyerek, ben tam da şu an kendimi dünyanın en şanslı insanı olarak gördüm.

Evlatlarım sağlıkla kucağıma gelmişti, kocam, ailemiz ve sevdiklerimizle bir aradaydık... daha mutlu hissettiğim bir an olmadı diye düşünürken kapı bir kez daha çalındı.

Remzi abi ve Reşat el ele içeri girdiklerinde yüzüme kendini beğenmiş bir gülümseme yayıldı. Sinan'a dönüp kapak olsun hareketi yaparken herkes şok olmuştu, ardından kahkahalar odada yankılandı.

"Ben sana olacaklar dememiş miydim yavruuuummmm...."