ကျွန်တော်က စိတ်ဖတ်နိုင်တယ် but (ဘာသာပြန်)

Chapter 16

👾Chapter - 16
[ မင်းစိတ်မဆိုးတော့ဘူးမလား ]

ဒဏ်ရာကို ပတ်တီးစည်း​ပေးပြီးသွား​သောအခါ လင်းဟန်က နှုတ်ခမ်းများကို ဖိပိတ်လိုက်ပြီး ပတ်တီးများကို စားပွဲထက်သို့ ပစ်လွှင့်လိုက်​လေသည်။

"ခင်ဗျား မနာဘူးလား"

လင်းဟန်သည် စားပွဲပေါ်သို့ ပိတ်ကျဲစကို ပစ်တင်လိုက်ရင်း ဟယ့်ယွင်ထင်၏အရှေ့တွင် ဒေါသမထွက်သင့်ဟုခံစားမိလေသည်။ သို့သော် သူ တကယ်နားမလည်နိုင်သည်မှာ ဤအေးစက်စက်ရှိလှသည့်လူသည် ၎င်း၏စိတ်ထဲ ထိုကဲ့သို့သောအရာများ တွေးနေနိုင်သည်ကိုပင်။

ထို့အပြင်... ဤဒဏ်ရာမှာ ကြည့်လိုက်ရုံမျှပင် တကယ်ပင် နာကျင်ရပုံပေါ်ပေသည်။

လင်းဟန်၏ အနှစ် နှစ်ဆယ်ဘဝတစ်သက်တာသည် အမှန်ပင်ငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းပြီး ဆင်းရဲဒုက္ခ ခံစားခဲ့ရခြင်းမရှိ၊ မည်သည့်ရာဇဝတ်မှု၌လည်း နစ်နာသူ မဖြစ်ခဲ့ဖူးပေ။ ထူးထူးခြားခြား အရှိဆုံးအရာမှာ သူက နာကျင်မှုကိုကြောက်ရွံ့ခြင်းသည်သာဖြစ်သည်။

အိုမီဂါတစ်ဦးဖြစ်လာပြီးနောက် လင်းဟန်၏ခံစားချက်မှာ အတော်လေး တည်ငြိမ်ခဲ့‌သော်လည်း အသက် တစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ်တွင် အကယ်၍ သူသာ အိုမီဂါတစ်ဦးဖြစ်လာခဲ့လျှင် အမှတ်အသားပေးခံရနိုင်ကာ အလွန်နာကျင်ရလိမ့်မည်ဟူ၍ တိတ်တဆိတ်ကြောက်ရွံ့ခဲ့ဖူးသည်။

လင်းဟန်သည် တက္ကသိုလ်တက်ခဲ့စဉ်က တစ်ကြိမ် ထိခိုက်ဒဏ်ရာရရှိခဲ့ဖူးပြီး အသေးစိတ်အချက်အလက်များကို မမှတ်မိနိုင်သော်လည်း သူ့ခေါင်းထဲတွင် အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ဓားနှင့်ထိုးခံရသကဲ့သို့ ခံစားနေခဲ့ရသည်။ ထိုအကြောင်း တွေးမိသွားသည့်အခါ ယခုလေးတင် ပတ်တီးစည်းပေးခဲ့သော ဒဏ်ရာကို လင်းဟန် ဒုတိယတစ်ခေါက်ထပ်မံကြည့်မိလိုက်သည်။

သူက ညင်သာစွာ လှုပ်ရှားပြီး သွေးထွက်ခြင်းကိုရပ်တန့်အောင်ကြိုးစားထားသော်လည်း အပြင်ဘက်တွင် သွေးစ အနည်းငယ် စွန်းထင်းနေဆဲပင်။ ဆေးပြောင်းထည့်လိုက်ပြီးသည့်အခါ ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့ရှပ်အင်္ကျီအား လှမ်းယူနေသည်ကို လင်းဟန်တွေ့လိုက်ရပြီး ဒဏ်ရာမရသည့်လက်မောင်းတစ်ဖက်မှာ ချောမွေ့နေကာ ပြီးပြည့်စုံသည့်ကြွက်သားလိုင်းများကို ပြသနေသည်။