ကျွန်တော်က စိတ်ဖတ်နိုင်တယ် but (ဘာသာပြန်)

Chapter 17

👾Chapter - 17
[ မလိုအပ်ဘူးလို့သူ့ကိုပြောလိုက်ပါ ]

လင်းဟန်က သူ့အရှေ့မှလူကို ကြည့်နေရင်း အဆုံးမှာတော့ သူ၏စိတ်က ပျော့ပျောင်းသွားရသည်။ သူ့လက်ထဲတွင် ဒုဗိုလ်မှူးတစ်ယောက် ကောင်းကောင်းဝှက်ထားနိုင်သည်ဟု ထင်ထားသည့်သရေစာမုန့်များကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး လက်ဖဝါးများက ချွေးအနည်းငယ်စို့နေသည်။

" ကျွန်တော် စိတ်မဆိုးပါဘူး "

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ တစ်ဖက်လူ၏အတွေးများကို နားထောင်သည့်ကိစ္စ၌ ဗိုလ်ချုပ်သည် နဂိုတည်းက ခွင့်မပြုထားခဲ့ပေ။

လင်းဟန် သူ၏ထူးခြားသည့်စွမ်းရည်ကို ရှာဖွေတွေ့ရှိစဉ်မှစ၍ သေချာသည့် တစ်ခုတည်းသောအချက်မှာ သူ့လက်က တစ်ဖက်လူ၏အရေပြားကို အတားအဆီးမရှိ ထိတွေ့လိုက်သည့်အခါတွင် တစ်ဖက်လူ၏ ထိုအခိုက်အတန့်မှ အတွေးများကိုသာ သူကြားနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ပြောလိမ့်မည့်စကားလုံးအချို့ သို့မဟုတ် ကိုယ်တိုင်ပင် နားမလည်နိုင်သေးသည့် မသိစိတ်ဖြစ်နိုင်သည်။

သူ သတိထားမိသည်ဖြစ်စေ၊မထားမိသည်ဖြစ်စေကိုမူ လင်းဟန် လိမ်ညာလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

မသိစိတ်မှ ဖြစ်နေသည့်အတွက် ဗိုလ်ချုပ်သည် ထိုစကားများကို သေချာပေါက်ပြောလာနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ချေ...။ လင်းဟန် တုံ့ဆိုင်းနေမိသည်။ နောက်ဆုံး၌ အစောပိုင်း လက်အိတ်များကို သူ ဆွဲချွတ်လိုက်စဉ် ထိုအခိုက်အတန့်မှာ အလွန်တိုတောင်းပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်၌ တခြားအရာများပြောရန်အတွက်လည်း အချိန်မရှိ‌ချေ။တိုက်ရိုက်ရင်ဆိုင်မတွေ့မိရန် သူ့ကိုယ်သူသာ ချက်ချင်း ကြိုးစားကာထိန်းသိမ်းလိုက်ရသည်။

လင်းဟန်၏နှလုံးသားက ကသောင်းကနင်း ဖြစ်နေလေသည်။

သူ ဒေါသထွက်သင့်သည်ဟုခံစားရသော်လည်း မည်သည်ကို ဒေါသထွက်လိုမှန်း အတိအကျမသိပေ။

" အင်း " ဟယ့်ယွင်ထင်က လင်းဟန်၏စကားများကို ကြားလိုက်ရသည့်အခါ နောက်ဆုံးတွင် လက်လွှတ်လိုက်ပုံရကာ သူ့အသံသည်လည်း အေးစက်နေပုံမပေါ်ပေ။