Günlerdir hayretle takip ediyorum olanı biteni. Gerçekten çok üzgünüm. Ne diyeceğimi bile bilmiyorum.
Yıllardır kendi halimde yazıyorum. Çocukken ne olmak istediğimi sorduklarında, ilk söylediğim şey yazarlıktı. Tabi büyüdükçe yapacağın mesleğin hayallerinden öte gerçekçi olması gerektiğini öğrendim, farkına vardım, buna göre bir yol çizmeye çalıştım. Ama yazmaktan da bir türlü vazgeçemedim ve kendimi wattpad uygulamasında buldum.
Daha yolun çok başındayken, ayaklarımın altındaki serili olan yolu almışlar gibi hissediyorum.
Wattpad'in erişime kapatılması sanırım en çok da henüz kitlesi olmamış -benim gibi- yazarları uçurumdan aşağıya itti. Uçurumun aşağısından bağırıyoruz, ama yukarıdakilerin kulakları kapatılmış, hem de kendi elleriyle.
Umarım bu bekleyiş kısa sürer. Umarım kaldığımız yerden yeniden devam edebiliriz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAKSIDAKİ ÖLÜM ÇİÇEKLERİ
Genç Kız Edebiyatı"Ne istiyorsun?" sorusu bir fısıltıdan ibaret döküldü dudaklarımdan. "Bu geceyi bana vermeni istiyorum," dedi pürüzlü bir sesle. "Uyuyamadığım tüm gecelere inat, ruhumu iyileştirmeni istiyorum."
